0
0
Gisterenavond zorgde meteen voor een eerste topmoment tijdens deze reis. Na de werkdag en het avondeten staken we de straat voor de camping even over om aan de kiosk op de ‘dijk’ wat te gaan zitten babbelen. We zaten er met z’n zevenen, waarvan Gabi, Marit en Wim de enigen zijn wiens naam ik al kende. Gezelligheid troef onder de wind en het maanlicht die met het zicht op de Atlantische Oceaan gepaard gingen. Een ideaal alcoholvrij slaapmutsje.
Daarna ging ik met een nieuwe luchtmatras – voor de Nederlanders: ik bedoel een luchtbed – een nachtrust tegemoet die opnieuw gepaard ging met hevige regenval. Niet echt veelbelovend voor de volgende dag, maar dat was maar schijn.
Vandaag hadden we voor het eerst zon, maar dan ook echt wel stralende zon. Het was echter niet door de zon dat we ons in het zweet werkten vandaag, maar door de algehele werkkracht. We hebben goed doorgewerkt, vele tientallen bedden en luxetenten in elkaar gezet. De pijnlijke handen en benen zijn legio…
Rond halfzes zaten de taken voor vandaag erop en bijna iedereen was het erover eens: nu moesten we echt wel de zee in. De bikini’s en zwemshorts namen de plaats van de werkkledij in, van het oceaanwater werd met volle teugen genoten onder het maanlicht. Het wordt hier echt wel vroeg donker; iets waar velen (ook ik dus) geen rekening mee hadden gehouden. Het was dan ook nog maar 18u plaatselijke tijd.. Supergezellig wel om met 20-25 man het niet eens koude zeewater in te duiken bij maneschijn.
Daarna douchen, aan de strandkiosk een biertje of een caipirinha nuttigen en daarna eten. Eten en nogmaals eten, want na het voorziene avondmaal werd aangekondigd dat de organisatie ook nog wat extra pizza’s had besteld. Wim zorgde intussen voor wat extra caipirinha’s en ik genoot van de verhalen die René vertelde over zijn rondreis door Zuid-Amerika. Dat wil ik ook. Dat rondreizen, dat mensen leren kennen, dat eten van allerhande zaken die wij niet gewoon zijn te eten, de verhalen over trektochten en meer van dat. Zalig gewoon. Later als ik groot ben wil ik zo’n reiziger worden. Nu dus. (Voor zover 1m70 ‘groot’ is natuurlijk.)
Los van al deze gezelligheid is onderhuids echter ook steeds meer frustratie voelbaar. Over het feit dat de Nederlanders op de Oranjecamping in Sao Paulo tickets krijgen voor voetbalwedstrijden en wij niet. Over het feit dat wij hier al het werk doen, als vrijwilligers die zélf ons vliegticket moesten bekostigen, maar niet over goeie matrassen beschikken, zelfs niet eens over deftig sanitair en nog steeds geen wifi (wat voor gisteren voorzien was, maar er ten vroegste morgen zal zijn..). Ook over het feit dat de Nederlandse organisatoren “feestelijke” avonden beloofd hadden maar die nu pas voor het eerst voorzagen. Of het feit dat hier niets – maar dan ook niets – hangt van Belgische vlaggen of andere smeermakers. We hebben er dan maar zelf opgehangen. Vele van de vrijwilligers op de DeVillage hebben het gevoel dat de organisatie haar beloftes niet waarmaakt en ons iets té weinig bijstaat voor wat betreft de basisbehoeften zoals sanitair.
Dit alles kregen de 4 bezoekende mensen van de KBVB dan ook te horen toen ze even op inspectie waren. Misschien is het daardoor dat we vanavond wat meer drank, gezelligheid en extra eten (pizza’s) kregen, maar misschien ook niet natuurlijk. Laat ons de organisatie het voordeel van de twijfel nog geven, voor de grote drukte hier losbarst en terwijl er nog wel wat werk te doen valt!
Morgen komen de eerste gasten toe, de eerste supporters die hier hun verblijf boekten. Het zijn er weliswaar nog maar zes, maar we zijn alvast benieuwd naar hun reacties over het DeVillage…
Average Rating