0
0
Nog een kleine tien dagen en het is zo ver. Naar Australië. Het zal sneller zo ver zijn dan ik het zelf besef denk ik. Doch, tegelijk is het ook plezant. Ik loop te stressen omdat ik nog vanalles wil doen en loop van hot naar her. Mijn website moet klaar geraken, er moeten nog zaken aangekocht en geregeld worden, ik zou nog een nieuwe bril kunnen gebruiken, een tablet, nog wat dingen. Hopelijk vergeet ik niets, maar anderzijds kan ik dat wat ik vergeet gerust ook down under aanschaffen…
Ergens wringt het ook wat dat ik er niet in ben geslaagd om voor mijn vertrek al zekerheid te hebben over een (tijdelijke) job in Australië, maar tegelijk heb ik er ook alle vertrouwen dat het ginder wel zal lukken. Sowieso is er altijd wel iets te vinden. Ik zie mezelf wel ergens te velde gaan druiven plukken, hout hakken of bomen planten. Echter, het neemt niet weg dat ik er zo veel als mogelijk zal aan doen om ginder een job te doen in de lokale sport- of evenementenwereld. De AFC Asian Cup, de Australian Open, de F1 Grand Prix, ik zie nog wel, keuze genoeg in het sportland dat Oz absoluut is. Doet er mij aan denken: ik moet nog eens bij een training van Club Brugge langs om met Mathew Ryan te praten. Tot al wat nuttig is of kan zijn…
Het plezantste aan de voorbije weken was misschien wel om iedereen nog eens te zien of te horen die ik nog wilde zien of horen voor mijn vertrek. Op 16 augustus kraakte ik een fles champagne met mijn ouders, mijn grootmoeder, mijn tante, oom en nichtje. Daar begon het Australië-avontuur misschien pas echt. De kurk van de fles heb ik hier in elk geval nog op mijn kamer staan. Het allereerste aandenken aan de reis. Een dag later zag ik de rest van grootmoeders kant van de familie nog eens. Mijn andere tante en oom en hun kleinkinderen, maar ook de lokaal-legendarische Tante Wie en andere broers en zussen van mijn meme.
Van de werkcollega’s nam ik afscheid op 30 september, een ex-pedagenoot uit mijn studententijd hoorde ik nog via sms, met mijn ouders ging ik nog twee weken op reis naar Malta intussen en toevallig kwam ik vandaag nog mijn beste vriendin aller tijden tegen: altijd een blij weerzien. Dat laatste nadat ik als volleerde toerist nog wat foto’s had genomen van de prachtige Ieperse binnenstad waar ik zo graag rondwandel.
Nog zo veel te doen, maar ik kijk er wel naar uit. Scary and excited, weet je wel. Ik had hier dezelfde Armageddon-quote nog eens kunnen bovenhalen als in die blog van daags voor mijn vertrek naar Brazilië. Het avontuur wacht, het blijft een grote stap, maar ik ga ervoor en dat op zich maakt me al heel blij. Alles komt altijd goed.
@mbaeten Dat had ik ook en toen besloot ik “fuck dit” te zeggen en nu vertrek ik op 18 oktober naar Australië. #careercomingup
— Cédric (@Cedrinho) July 31, 2014
Average Rating