0
0
Turbulentie is wel het laatste wat ik wil als ik op een vliegtuig zit. Tussen Brussel en Sydney was het er meermaals, maar gelukkig niet te erg. In mijn hoofd was het echter ook wat woelig bij momenten. Hoe langer je stil zit, hoe meer je begint na te denken. Terwijl ik er sowieso al maanden mee inzit: zal ik dit wel aankunnen? Die gedachte kwam dus nu plots terug boven, onderweg naar the land down under.
De vluchten waren écht wel lang. Brussel-London, die viel nog mee, maar er kwam een uur vertraging bij in de vorm van een uur op het vliegtuig in Brussel blijven zitten. Dan maar van de nood een kleine deugd gemaakt en met mijn stoute schoenen tot aan de cockpit gewandeld. Gezien we toch niets te doen hadden.. Misschien kon ik eens in de cockpit zitten en mezelf zo op foto laten vastleggen? Jawel! Een foto van mezelf op de stoel van de piloot in de cockpit van een vliegtuig, dat kan bij deze ook van de bucket list.
London-Dubai, dat was een uur of zeven vliegen als ik me goed herinner in alle wazigheid van de jetlag waarin ik me bij dit schrijven bevind. Vliegen in een Airbus A380, dat wel. Ruim vliegtuig, érg ruim. Al had de beenruimte dan ook wel recht evenredig groter mogen zijn.. Soit, een mooi tv-schermpje met keuze uit onder andere 158 films (ja, ik heb ze geteld, ja) en een vrij comfortabele stoel. Plots kwam er echter helemaal uit het niets tijdens het kijken van ‘The Wolf of Wall Street’ een soort panic attack opduiken. “Ik kan dit toch echt niet! Wat moet ik nu gaan beginnen aan het andere einde van de wereld!?”
Gelukkig waren we toen bijna in Dubai. Ik had me bewust tot dan wakker gehouden. Tot zo ongeveer zeven uur ’s ochtends Belgische tijd dus, als ik me goed herinner (opnieuw: jetlag). In Dubai dan even de benen strekken en hopen dat ik daarna van Dubai tot Sydney zou kunnen slapen om dan fris wakker te worden wanneer ik Sydney om 06.30u plaatselijke tijd zou landen en zo het risico op een jetlag te minimaliseren.
Goed geprobeerd, dat wel.
In Dubai herhaalde het Brusselse scenario zich. Waar we in Brussel een uur in het vliegtuig moesten blijven voor het opstijgen omdat er vanuit London een ‘take-off restriction’ was gekomen door de stevige ‘3000 foot wind’ (blijkbaar al een gekend fenomeen in het vliegmilieu), was het in Dubai omdat Sydney – waarschijnlijk ook door weersomstandigheden – ook geen ‘go’ kon geven. Weer een uur blijven zitten dus. Een uur wachten om mijn lenzen te kunnen uitdoen en eindelijk te slapen.
Dan valt een mens ook in slaap, wordt hij wakker met de hoop dat we tien uur verder zijn, blijken we nog maar twee uur verder te zijn. Oké dan, opnieuw proberen slapen dus. Een ritme van 1-2 uur slaap gevolgd door een kwartier wakker zijn was geboren. De vlucht van Dubai naar Sydney bleef maar duren.
Rond 7u30 landden we dan eindelijk in Sydney. Plots een gevoel van opluchting en hoop terug. Eindelijk. Ik ga dit varkentje wel wassen. Mood swing in positieve zin, mocht wel.
Vanaf dan echter geen bereik meer op mijn gsm. Sms’en lukt niet meer, 3G-internet ook al niet. Ofwel gewoon geen Proximus-netwerk ofwel geen krediet meer dus. In elk geval: hopen op gratis wifi werd/wordt de rode draad van het verblijf zo te zien. Blijkbaar is er namelijk in elke McDonald’s, elke Applestore, bijna elk restaurant gratis wifi voorzien. Waar echter niet? In ‘WakeUp’, de hostel waar ik verblijf en die naar verluidt de beste-slash-meest-luxueuze van Sydney is (en bijgevolg ook de duurste). Zelfs het internet op de door ‘WakeUp’ voorziene computers in de lobby blijkt betalend te zijn. Megabummer!
Soit, tegen 09.30u zouden we worden opgepikt door mensen van UltimateOz om onze Sydney Experience te starten. De ene bleek een Belgische te zijn die stage loopt bij UltimateOz, de andere een Schot met (hopelijk niet alleen voor Ieperlingen) bekende woorden op zijn arm getattoeëerd: “At the going down of the sun and in the morning, we will remember them”. Hij blijkt ex-militair te zijn die onder meer twee maal in Irak en twee maal in Afghanistan had “gewerkt” en er een van zijn beste vrienden was verloren. Beetje heftig toch wel..
We gingen naar de bank waar onze bankrekeningen werden geopend en we onze bankkaart kregen. Geld erop zetten kan blijkbaar wel nog niet, want dat kan slechts op twee manieren: (1) geld afhalen met de Mastercard en in het kantoor erop laten zetten of (2) via online banking geld transfereren. Het tweede kost uiteraard niets, maar kan blijkbaar nog niet want voor online banking dienen we eerst van Commonwealth Bank een paswoord te ontvangen dat pas kan wanneer we een Australisch telefoonnummer hebben. Dat laatste is dan weer pas ten vroegste voor vanavond, mogelijk pas morgenochtend..
In de namiddag stond een korte stadswandeling op het programma. Of beter: een door de regen ingekorte stadswandeling. Het weer was hier wat Londens vandaag en ook de stad Sydney heeft wel wat weg van London vind ik. China Town, Darling Harbour, IMAX Theatre, Hard Rock Café, het Queen Victoria Building, de Westfield Tower en dan op richting Circular Quay. Vandaar zicht op de twee misschien wel gekendste trekpleisters van de stad: de Harbour Bridge en het Opera House. Een groepsfoto op de trappen van die laatste later werden we vrijgelaten. Met z’n zevenen gingen we nog door de Royal Botanic Gardens en langs Hyde Park terug naar de hostel. Tijd voor wat platte rust is mijn deel zo meteen na het schrijven van deze blog.
Vanavond dan nog een welkomstdiner en dan mijn bed in. Ik kan de slaap gebruiken.. Een hongerke heb ik alvast ook al, want bij de lunch heb ik amper gegeten. Een beef burger met frieten eten over de middag is nu wel geen probleem, maar jetlaggewijs was dat voor mij nog altijd 05.00u ’s ochtends. En op zo’n uur een beef burger met frieten naar binnen spelen, dat lukt me gewoon niet.
Enfin, straks pizza, dan slapen, morgen Sydney Harbour Cruise. Hopelijk met beter weer dan de regen van vandaag! Oh ja en over die turbulentie in mijn hoofd tijdens de vlucht: het is beter hoor nu! Nog wat wennen uiteraard en vooral hopen op een snelle oplossing die meer contact met het thuisfront toelaat!
Moment van de dag
Plaats: Rose Garden, een tuintje in de Botanic Gardens, Sydney
Met wie: Blandine, Lena, Axel, Bram, nog een drietal anderen wiens naam ik vergeten ben intussen..
Situatie: Een local bespeelt er een of ander blaasinstrument. Geluid dat vergelijkbaar is met dat wat slangenbezweerders laten horen om hun slangen aan het dansen te krijgen.
MVDD omdat: Er was geen (dansende) slang te bespeuren. Ik vermoed dat de slang een tijdje daarvoor zelf zoiets had gehad van “Serieus, gast? Zo’n kattengejank? Ik bol het af.”
Average Rating