0
0
Het wordt stilaan herkenbaar, het is een wederkerend patroon. Altijd weer opnieuw. Een beroemdheid heeft zijn spreekwoordelijke pijp aan de al even spreekwoordelijke Maarten gegeven en dan volgen de reacties volgens een welbepaald scenario. In het begin is er de schok, het moment van ongeloof: “Nee, kan toch niet?”. Daarna komt het realiteitsbesef: “Wow, het is dus toch echt..”. Hierna merk je dezelfde reacties bij anderen, vooral in deze tijden van sociale media. #RIPVoornaamNaam, weet je wel. Trending topic in 3,24 seconden, net wat trager dan een Bugatti Veyron van 0 naar 100 km/h schiet.
Het duurt tot dan plots die ene iemand die ene reactie plaatst die je al van urenver had kunnen zien aankomen omdat die er nu eenmaal altijd komt op zo’n dag. Een commentaar van het genre “En de kindjes in Afrika dan, is dat niet even erg?” of “En die oorlog in land X dan, telt dat niet meer?”, want iemand naar waarde schatten en diens overlijden erg vinden is blijkbaar not done.
Ergens kan ik het punt wel begrijpen. Ik herinner me het overlijden van voetballer François Sterchele in 2008 nog levendig. Die dag verloren ook twee kinderen hun leven in een woningbrand. Op andere dagen hoofdpunt in de journaals, die dag schaduwnieuws. Niemand verdient het om te sterven op een andere wijze dan door ouderdom, al zeker kinderen niet. Dus als mensen het dan moeilijk kunnen aanvaarden dat een kersvers Rode Duivel meer aandacht krijgt dan twee kinderen die nooit de kans hebben gekregen hun dromen waar te maken, dan begrijp ik dat.
Maar toch. Vandaag was het Robin Williams, 63 jaar, komiek en acteur. Terwijl men in de Gazastrook, Syrië, Oekraïne en Irak tijden beleeft van oorlog of op-de-rand-van-oorlog. Ook vandaag was er dus weer die persoon die zich afvroeg of al dat geleuter over Mrs. Doubtfire, Sean Maguire, Teddy Roosevelt en consoorten het wel waard was tegenover de vele slachtoffers in het Midden-Oosten.
Ja, wat mij betreft.
Er is nu eenmaal geen vraag over of het één nu erger is dan het ander. Het overlijden van Robin Williams is even erg als eender welk ander overlijden ter wereld.
Dat over de geïsoleerde case van de acteur meer wordt gesproken dan over het intussen jarenlang aanslepende conflict in de Gazastrook heeft puur te maken met nostalgie naar onze jeugd. Als kind zagen we films van Disney, waaronder ‘Alladin’. Dat de vriendelijke geest uit dat verhaal nu is komen te overlijden, dat is een deeltje van ons dat wordt weggenomen, op dezelfde manier als toen Uncle Phil uit ‘The Fresh Prince of Bel-Air’ eerder dit jaar overleed. Dat was meer dan James Avery, het was ook de strenge maar rechtvaardige oom van Will Smith in die serie waar we allemaal naar keken.
Toen François Sterchele overleed zag ik aan het Jan Breydelstadion in Brugge kinderen van nog geen tien jaar oud tekeningen neerleggen van hoe Cois de winning goal scoorde tegen de rivalen van Anderlecht. Niet Sterchele was overleden, maar het idool van die kinderen. Wezenlijk verschil, doch nogmaals: daarom niet erger dan eender welk ander overlijden.
Met Robin Williams verliest onze volwassen ‘ik’ onder andere de filosoof uit ‘Good Will Hunting’ en de komiek, maar verliest onze jongere ‘ik’ onder meer het genie uit de lamp van Aladdin en de fratsen van de als nanny verklede papa van twee kinderen. Dat is meer dan een persoon, dat zijn ook een pak herinneringen.
En ja, daar mogen we rouwig om zijn.
“Goeiemorgen, de Amerikaanse acteur Robin Williams is overleden”, dat is géén goeie morgen. Mijn jeugdheld, godverdomme. Allez, zeg.
— Leila Van der Mauten (@LeilaVDM) August 12, 2014
Bron van de headerfoto: Pinterest Wivwah.
Average Rating