0
0
De vorige blog schreef ik op 26 december, maar wat ik sindsdien allemaal deed en wie ik allemaal terug zag, dat is voor de volgende blog. Deze is een soort ‘special edition’, hoe kan het ook anders, over 31 december 2014 en 1 januari 2015. Een vieren van een jaarovergang dat me letterlijk sprakeloos maakte. Intussen is het 4 januari en is de stem bijna terug, gelukkig.
Enkele dagen voor Oudejaar hadden Joy en ik al enkele locaties verkend van waaruit we naar het wereldberoemde vuurwerkspektakel zouden kunnen kijken.
Blues Point Reserve genoot onze voorkeur, veruit zelfs, wegens het beste zicht op het meeste vuurwerk. Aangezien dit stuk tekst zich toch vlak naast het kaartje bevindt laat ik bij deze al weten dat we uiteindelijk niet naar Blues Point Reserve gingen maar naar Mary Booth Lookout. Op het kaartje het omcirkelde punt.
Op 31 december liep mijn wekker af om 04.45u. Uiteraard raakte ik pas een kwartier later uit mijn bed, maar goed, om 04.45u wakker dus. Tegen 06.30u vertrokken Elena, Joy, Axel, Fabian, Nick en mezelf richting het station. Onderweg pikten we nog enkele Duitse vrienden van Fabi en Nick op, alsook Bram die ons aan Central Station stond op te wachten. We namen de trein naar de andere kant van de haven, toen nog steeds met de bedoeling om naar Blues Point Reserve te gaan, maar zagen van op de brug dat dat punt al vrij goed gevuld was met mensen die er waren gaan overnachten in tenten of die zich er al geïnstalleerd hadden. Vandaar veranderde het plan en gingen we dan maar richting Mary Booth Lookout.
Ook daar waren al enkele mensen aanwezig, maar minder. We namen onze plaats in rond 07.15u en zouden er niet meer vertrekken tenzij om naar het toilet te gaan. Katie, Leni, Tatjana, Alex, Camilo, David en Dominik vervoegden ons rond 09.30u, terwijl Eyup en Lena als laatsten aankwamen op onze plek in de haven, ergens in de namiddag. Pas dan was onze groep eindelijk compleet..
Om 09.00u was het tijd voor mijn tweede ontbijt. Het was nu al duidelijk dat ik te veel boterhammen zou meehebben voor vandaag. Een pijnlijke keel en het feit dat brood ondanks het beleg toch wat eentonig smaakt, zorgde er voor dat ik er al vrij vroeg genoeg van had.
Rond 10.00u brandde de zon al vrij hard en werd de zonnecrème bovengehaald. Ook kochten velen een paraplu om zich tegen de zon te beschermen. Een paraplu voor 6,5 Australische Dollar (iets van een 4,3 euro), daarvoor kan een mens niet sukkelen hé. Uiteindelijk was het ook al om en bij de 25° Celsius, dus het was zeker geen overbodige luxe..
Voor de rest was het een lange dag wachten, die gevuld werd met het nemen van enkele foto’s, het spelen van kaartspelletjes, bijpraten, zo’n dingen. We (of beter: Axel) slaagden er zelfs in om de “Mexican wave” in te zetten! De sfeer zat dus best wel goed.
Om 18.00u was er een kleine airshow, beneden alle verwachtingen (geen loopings of onder de brug vliegen of zo), om 19.00u een ‘water display’, wat neerkwam op een brandweerboot die wat water in het rond spoot. Niet bepaald indrukwekkend, het moet gezegd.
Iets na 20.00u was er een tweede airshow, beter dan de eerste, mét loopings en dergelijke, maar onder de brug door vliegen zat er blijkbaar niet in. Ongetwijfeld mag het niet en dat begrijpen we, maar ergens hadden we toch een kleine hoop..
Om 21.00u waren de eerste vuurwerken aan de beurt. De eerste vuurwerken op dat moment waren voor de kinderen. Inclusief mini countdown! Blijkbaar zaten we op een erg slechte plek voor deze vuurwerken op het water. We hadden een top zicht op de brug en het opera house, maar de andere zaken konden we niet zien doordat een boom aan de linkerkant en de brug aan de rechterkant in de weg stonden. Mijn vrees van deze ochtend was uitgekomen voor deze dingen. Dit zouden we beter zien van aan Blues Point Reserve. Alle hoop dus op het middernachtelijke vuurwerk en het feit dat we dan een top zicht zouden moeten hebben.
Intussen was het donker en waren boten in de haven knap verlicht met lichtjes om de contouren ervan te accentueren. Vooral het ene zeilschip vond ik de moeite.
Ook op de pilaren van de brug waren er projecties. Wie wilde kon tweeten met de hashtag #SydNYE en zag zijn tweets op de brug verschijnen. Alleen bleek nog maar eens dat de keuze voor telefonie via Vodafone in Australië ab-so-luut géén goed idee is. Eind deze maand plan ik over te stappen op Telstra wat naar het schijnt beter is. Soit, projecties op de brug dus. Onder andere ook een foto van de bloemen op Martin Place die op de brug werd getoond met de woorden ‘Sydney Remembers’. Een schoon gebaar.
Om 22.40u was het volgende “vuurwerk” aan de beurt. Een “moment to inspire” heette het, maar het was wel heeeel beperkt vond ik. Het duurde amper twee-drie minuten en stelde niet zo veel voor.
Intussen was onze look-out bomvol met volk, iedereen zat op elkaar geplakt en je deed er makkelijk 36 minuten over (ja, ik heb het getimed) om naar de toiletten te gaan en terug te keren. Er waren geen gangpaden meer tussen de mensen, iedereen zat tegen elkaar en er zat niets anders op dan anderen hun handdoeken of kleren te vertrappelen. Aan de toiletten (een 50-tal toch denk ik) was het dan weer aanschuiven omdat er per toilet een rij met minstens 10 wachtenden was. Gekkenwerk. Als je op dit punt naar het Oudejaarsavondvuurwerk komt kijken – wat ik wel aanraad – probeer dan om je laatste toiletbezoek vóór 22.00u te doen. Anderen die het daarna deden deden er makkelijk 25 minuten over om puur van de toiletten terug naar onze plaats te geraken. Nogmaals: gekkenwerk.
Van dan af was het wachten op de grote apotheose: de jaarovergang. Doordat we de vuurwerken eerder op de avond amper hadden kunnen zien was er vrees bij sommigen dat we ook dit niet goed zouden zien. Ik weet niet hoe veel keer ik heb moeten zeggen “Geen paniek, er zal 1000% procent zeker vuurwerk zijn op de brug”. Ik ging zelfs weddenschappen aan dat ik anderen een miljoen euro zou betalen als er niets van vuurwerk zou zijn op de brug. Had ik er ook maar bij gezegd dat zij mij hetzelfde zouden moeten betalen als dat vuurwerk er wél was…
Het aftellen begon anderhalve minuut voor middernacht. 90.. 89.. 88.. (…).. 3.. 2.. 1.. Explosie op de brug! Het vuurwerk was op de brug, aan het opera house, op het water, een beetje overal maar niet overal tegelijk. Twaalf minuten vuurwerk, met de laatste minuut het zotste wat ik ooit heb gezien qua vuurwerk. Het was nu wél overal tegelijk. Je wist niet waar eerst kijken. Indrukwekkend, adembenemend. We voelden ons als een kind dat zijn idool ontmoet of naar Disneyland gaat of zoiets. ‘Excitement’ in de zuiverste zin. Een prachtig schouwspel om (hopelijk) nooit te vergeten.
Hierna wensten we elkaar een gelukkig nieuwjaar en werd er volop geknuffeld.
Daarna werd het stilaan tijd om ons plaatsje te verlaten en naar Lavender Bay te wandelen, nabij het Luna Park. De baai vlak naast Blues Point Reserve dus, waar we op de party boat zouden stappen. Exact dezelfde boot als die van Kerstavond, maar dit keer wel vertrekkend rond 01.30u ’s nachts en pas terug aanmerend in Lavender Bay om 06.30u ’s ochtends. Na zonsopkomst dus.
We raakten er op tijd en stelden uiteindelijk vast dat die party boat alweer niet zo veel voorstelde. Het idee is leuk natuurlijk, maar met Kerstavond was het te vroeg en nu misschien te laat. De meesten begonnen toch wel moe te worden na een lange dag en rustten uit op het bovenste verdiep of buiten op het dek. Op de dansvloer bevond zich hoogstens een derde van de aanwezige feestenden. Desalniettemin ben ik blij dat ik dit heb meegemaakt en ergens had het toch echt wel iets om van op een boot de allereerste zonsopkomst van 2015 te zien, als achtergrond bij de skyline van Sydney. (Foto links = Sydney in de allereerste ochtendzon van 2015..)
Om 06.30u stipt meerden we aan en wegens vermoeidheid (vermoed ik toch, want van alcohol was het zeker niet) had ik amper nog stem. Rond 07.30u ging ik slapen. De zon scheen al terug volop in Sydney voor de eerste dag van het nieuwe jaar, terwijl het in België nog niet eens middernacht was; het was daar zelfs nog altijd 2014.. Een surrealistische gedachte..
Om 16.30u ongeveer werd ik terug wakker. Het bijna 27 uur aan een stuk wakker zijn eiste zijn tol: mijn stem was he-le-maal weg. Oudejaarsavond had me letterlijk sprakeloos gemaakt. Ik kon amper nog een klank produceren. Of beter: geen. Zwijgen was mijn taak voor de rest van de dag.
Gezien ook Fabian en Joy amper stem hadden en anderen erg vermoeid waren, werd die “rest van de dag” uiteindelijk gevuld met rusten. Het oorspronkelijke plan was om die avond samen te gaan eten – dat etentje dat ik nog tegoed had van de anderen – maar dat hebben we dan maar een dagje uitgesteld, ook al zou Elena er dan niet meer bij zijn gezien ze ’s anderendaags richting Cairns vloog om de Oostkust af te reizen.
Een tweedaagse die als een dag werd besteed, als het ware, maar wel een sublieme ervaring.
Uiteindelijk bleek ook dat Mary Booth Lookout voor het middernachtvuurwerk wel degelijk de beste plaats was in de haven, want zoals Aimee me zei (ja, ik heb haar teruggezien, meer hierover in de volgende blog!) en zoals op helikopterbeelden te zien is, blies de wind dusdanig dat de andere kant van de haven alle rook van het vuurwerk over zich heen kreeg en hun zicht daardoor wat belemmerd werd. Voor ons niet dus en bovendien zaten wij aan de “juiste” kant van de brug, de “voorkant”, de enige kant waar de projecties en het led-scherm te zien waren.. Mary Booth Lookout was dus toch de beste plaats gebleken, beter dan Blues Point Reserve, en dat doet me plezier.
Het is fantastisch om nu beelden van het vuurwerk te kunnen zien op internet en niet meer – zoals in voorgaande jaren – te zeggen “ik wou dat ik daarbij was geweest”, maar wel te kunnen zeggen “ik was daar!”.
Moge 2015 voor jullie allemaal een even fantastisch jaar zijn als 2014 voor mij was. Durf te dromen en durf jullie dromen najagen. Het is het ab-so-luut waard. Ik garandeer het jullie. Ga ervoor en geniet ervan!
Cedric, mooie schrijfstijl heb je! Heel aangenaam om te lezen!
Ik vind het knap dat je in 2014 veel van je twijfels overboord hebt gegooid en uw “gevoel” gevolgd bent!
Je bent een voorbeeld voor velen!
Hou je daar nog goed!