0
0
Ik wist niet wat ik zag gisteren. Die fameuze Brazilië-Duitsland. Wat een scenario. Maar liefst 1-7 als eindstand, 0-5 aan de rust al. Ik voelde me verbouwereerd, angstig, ontgoocheld. Ik had medelijden met de Brazilianen, een gevoel dat ik niet graag heb. Ik dacht aan mijn periode daar, aan het Braziliaanse volk, aan de mensen die ik daar heb leren kennen op de camping en die er nog altijd waren. Ik dacht aan de vrees voor rellen en protesten bij uitschakeling van Brazilië.
Het is niet nieuw dat ik zo met Brazilië meeleef. Het vindt zijn origine in de generatie die in 1994 wereldkampioen werd, mijn oudste voetbalherinnering. Taffarel, Roberto Carlos, Romario, Dunga, Cafu, Bebeto en de anderen. De sambavoetballers die mij van voetbal deden houden. De spits wiens nummer 11 ik nu nog altijd op mijn gepersonaliseerde voetbalshirts laat drukken. Op dit WK was het duidelijk niet dat Brazilië dat we zagen, van de huidige kern beantwoordt enkel Neymar aan dat profiel. Ronaldinho, Robinho, Kaka en Pato werden namelijk thuisgelaten. Dat dit Brazilië niet het échte Brazilië was, dat beseften de Carioca’s ook wel. Brazilië als voetbalploeg verdiende die titel niet, maar de bevolking gunde ik het van harte.
Op dit moment spelen Nederland en Argentinië de andere halve finale en ook tijdens deze wedstrijd voel je de passie van de Brazilianen, net zoals ik dat voor het eerst merkte tijdens België-Algerije in Belo Horizonte en daarna nog tijdens andere wedstrijden in het stadion en op het FIFA Fan Fest voor het grote scherm. Wanneer ploegen voetballen en voor doelkansen, acties en spanning zorgen, dan is de sfeer top. Bevindt de bal zich te veel bij de verdedigers, wordt er achteruit naar de doelman gepasst of beperkt een ploeg zich tot verdedigen, dan wordt er massaal (uit)gefloten in het stadion. Zoals toen België achterin rondtikte tegen Algerije toen het geen openingen vond bijvoorbeeld. Of zoals toen Martins Indi zonet naar Cillessen terugpasste in plaats van de opening voor zich te zoeken.
Brazilianen zijn zot van voetbal en daarom gunde ik hen die finale, ook al verdienden hun prestaties dit niet. Qua prestaties verdienen de Duitsers dan weer wél de titel, zeker ook in het licht van hun voorbije EK’s en WK’s waar het “net niet” werd. Duitsland is het beste voetballand ter wereld op dit moment en verdient een trofee. Deze trofee.
Net zoals ook Lionel Messi (maar niet Argentinië) die verdient voor zijn carrière. Het ontbreken van die wereldbeker is wat hem in vele ogen nog net niet de beste voetballer aller tijden maakt. Pelé en Maradona hebben wel wereldtitels behaald, Messi nog niet. Daar zit het verschil, daarom vinden velen Messi nog niet de beste aller tijden. En het is mogelijk zijn voorlaatste kans want de man is toch al 27 dus hierna volgt wel nog één maar misschien geen twee WK’s meer voor het voetbalgenie. Dus als je iedereen voor eeuwig wil laten discussiëren of Pelé, Maradona dan wel Messi de allergrootste is, dan moet die laatste die titel binnenrijven.
Het zou mooi zijn voor de vele duizenden Argentiniësupporters die in Brazilië aanwezig waren, maar dan ook weer pijnlijk voor de Brazilianen zelf misschien. Ik hoop wel dat Argentinië nu wint en dus de finale speelt tegen Duitsland, want twee rivaliserende landen die voor de derde plaats strijden na een ontgoocheling in de halve finales, dat zou dan ook weer voor onrusten kunnen zorgen en dat verdient een fantastisch land als Brazilië niet.
Een land dat niet de tegenstander uitfluit maar slecht voetbal uitfluit, dat is een land waar voetbal meer is dan passie. Absoluut fantastisch dat daar het WK plaatsvond en dat ik erbij kon zijn. Ik had me geen mooier plaats kunnen inbeelden om een WK voetbal mee te maken. Obrigade, Brasil!
Average Rating