0
0
Ik zag vandaag een voetbalwedstrijd in Maracanã.
Ik moet het voor mezelf nog altijd wat laten bezinken. Bijna de ganse eerste helft heb ik me vooral beziggehouden met onder de indruk te zijn van de omstandigheden. Ik. In Maracanã. Naast het oude en niet meer bestaande Wembley het meest legendarische voetbalstadion ter wereld wat mij betreft.
We moesten rond 7 uur al aan het onthaal van de camping verzamelen. In totaal werden elf bussen gevuld met Belgiësupporters. Samen naar Botafogo, onderweg passerend langs de nog steeds even indrukwekkende gezichten op de bergengordel rond Rio en het meer waar we eergisteren met de Zwitsers verbroederden. Prachtige stad is dit. In Botafogo moesten we de metro op richting the place where the magic would happen.
De toegangspoorten naar het stadion gingen pas om 10 uur open, dus we moesten een klein halfuurtje wachten, maar daarna lag de weg naar heilige grond open. Enfin, op de security check na. De security check waar ik zelfs een balpen moest weggooien. Wist ik veel dat dat tegenwoordig ook al een verboden wapen is.
Nu soit, eerst de officiële fanshop van het WK binnen en enkele t-shirts en koelkastmagneten gekocht voor mezelf en familie. Daarna dan de andere Belgen gevolgd richting een stand van Coca-Cola en daarna die ernaast, die van Budweiser. Daar begon het feestje écht. We geraakten er binnen en gingen meefeesten. Zelfs ik. Ik die meedans én bier drink. Ben ik mezelf niet meer of word ik hier mezelf? Ik denk het laatste en ben daar blij om want dat was de bedoeling van deze avontuurlijke reis: mezelf worden. Niet dat ik een bierdrinker/alcoholicus wil worden, maar ik wil me wel (leren) amuseren. Ik ben Gabi eeuwig dankbaar dat ze mij eergisteren aan het House of Switzerland kon overtuigen om mee te dansen. Sindsdien ben ik alle schroom daarvoor blijkbaar kwijt en doe ik gewoon mee. Nog niet té uitbundig, maar toch. When you stop caring, you start to have fun.
Beetje bij beetje werden we door meerdere Belgen vergezeld op het verdiep van de Budweiserstand. De muziek ging van “Wake me up” (Avicii) over een nieuwe R’n’B-achtige versie van “Paradise City” tot “Happy” van Pharrell Williams. Raar dat die “Happy” plots niet meer op mijn systeem werkt, maar dat het mee deel uitmaakt van het feit dat ik me amuseer… Ook de mannen van Black Box Revelation deden lustig mee trouwens, net zoals Philippe Geubels – met arm/hand in de gips – en Bart Cannaerts! Foto’s (sorry, ook enkele selfies..) werden genomen, filmpjes geschoten. Na een tijdje liep ik met een zwart-geel-rode Fellainipruik rond, gekregen van een andere supporter. Heerlijke tijden.
Tegen 12 uur, een uur voor de aftrap, vertrokken we naar onze plaatsen. Maracanã binnenwandelen. Een uur nodig hebben om het te beseffen. Van de eerste helft van de wedstrijd zelf herinner ik me niet veel meer. Niet door de drank, wel doordat ik druk bezig was alles in me op te nemen. Ik wilde dat beeld echt op mijn netvlies branden. Tegelijk toch ook foto’s nemen voor het geval ik dit toch ooit vergeet. Maracanã… WK Voetbal… Zo’n 73.800 mensen…
België won uiteindelijk en toen barste het duivelse feestje helemaal los. Ik weet niet of ik ooit eerder zo’n sfeer heb meegemaakt. Zalig gewoon. Ik verliep naar een ander vak vol Belgiësupporters waar duidelijk meer sfeer was en waar anderen eerder al naartoe waren gegaan. Iedereen zong en sprong, wapperde met vlaggen. In zowel eigen als andere handen werd geklapt. De ene hit na de andere passeerde de revue. “Laa la la lalala la, Belgium” (op de tonen van “Hey Jude”), “Here’s to you, Vincent Kompany, …”, “Brasiiiiil lalalala” uiteraard, et cetera. Ook in de catacomben van Maracanã ging het feestje gewoon verder, tot de stewards ons omringden en letterlijk het stadion uit duwden.
Geen einde van de viering echter, want ook op de metro waar we vergezeld waren door enkele Amerikaanse Elvis-imitatoren gingen we gewoon door. Andere klassiekers werden bovengehaald: “Het is een nacht”, “Country roads”, “You’ll never walk alone”, “Always look on the bright side of life”, … Het répertoire werd uitgebreider met de minuut.
Na de metro was het voor mij blijkbaar weer tijd voor een “typisch”-momentje. Het plan was om uit de metro te stappen in Botafogo en dan de bus te nemen. Die bus zou nog eens stoppen aan Copacabana voor wie daar het feestje wil verder zetten en dan doorrijden naar het DeVillage. Bijna iedereen was het erover eens: naar Copacabana om verder te vieren. En zo dacht ik dus ook. Ik stapte uit de metro, ging de bus opwachten bij de gidsen en merkte dan dat we daar maar met een tiental mensen stonden. Waar de rest naartoe was? Blijkbaar in het metrostation gebleven en een andere metro genomen naar Copacabana. Of dat denk ik toch.. Lap, typisch, ik ben weer op mijn eentje.
Al koos ik er nu zelf wel voor om toch in mijn eentje alsnog naar Copacabana te gaan, los van de anderen. Even probeerde ik de speld der gekende Belgen te zoeken in de hooiberg der voetbalsupporters, maar dat was onmogelijk. Dan maar nog wat souvenirs gezocht en gekocht aan de kraampjes aldaar. Alleen jammer dat de keuze beperkt was, waardoor ik nu nog niets heb voor mijn ouders… Daar moet dringend nog wat aan gedaan worden. Hopelijk heb ik hier nog tijd voor, maar zeker is het niet want we weten hier op de camping nog altijd niet wat er staat te gebeuren nadat de camping sluit op 26 juni. Mag ik langer blijven? Moet ik terug naar België? Heb ik tot dan nog een verlofdag? Geen idee. We zullen wel zien zeker..
Average Rating