0
0
Maandag 17 november vertrok ik op deze trip door de Outback, zoals jullie eerder al konden lezen. Nu zitten we al aan dag negen en begin ik aan de moeilijke opgave om hier iets over te schrijven. Hoe in godsnaam pik ik één foto uit de voorbije dagen als header voor deze tekst? Hoe vat ik alles zo kort mogelijk samen? Hoe kan ik jullie ervan overtuigen dat ik geniet? Ik begin te schrijven en zal wel zien, maar verwittig jullie nu al: dit kan een lange tekst worden.
We zijn nu dus dag negen van de trip en ik bevind me in het Ayers Rock Resort nabij – u raadt het nooit – Ayers Rock, the magician also known as ‘Uluru’. Onze gids heeft de bijnaam Squatter, hij wordt vergezeld door Scott (die gids/chauffeur wordt op dezelfde tour) en onze groep bestaat uit Aimee (Aussie), Daniella (Zwitsers), Emmanuelle (Frans), Meghan (Canadees), Nay (Japans), Saskia (Nederlands), Yurina (Japans), Dean (Brits), Florent (Frans), Jason (Aussie) en Jae (Koreaan).
Daniella spreekt vijf-zes talen (als het er niet meer zijn), Yurina en Dean zijn verloofd, Saskia is altijd heerlijk enthousiast over elke nieuwe ervaring, Jae lijkt verdomd goed op ‘Kimball Cho’ uit ‘The Mentalist‘, maar ik maak het ineens voor iedereen duidelijk: ik ben fan van Aimee, zit met een crush (gaat wel over, no worries), en daardoor wordt zij ook wel een beetje een rode draad doorheen deze blog. Kijk, als een vrouw studies luchtvaartingenieur doorloopt bij de Air Force, met de ambitie ‘flight test engineer’ te worden, terwijl ze ook nog voetbalt, op space camp ging bij NASA, een goede muzieksmaak heeft en nog betere (sarcastische) humor, ja, dan vind ik dat fascinerend en awesome in zoveel opzichten dat ik val als een baksteen. Een eerste inhoud die kan gegeven worden aan de titel van deze blog (al is ze absoluut niet het type ‘princess’), maar de andere, eigenlijke ‘princess’-betekenis wordt hilarischer, mark my words!
Soit, terug naar deze trip. Helemaal onderaan deze blog zal ik oplijsten wat we exact per dag bezocht of gedaan hebben. Samenvattend gaat het om vele vormen van transport: wandelen, zwemmen, rijden, vliegen, dat soort dingen. Doorspekt met cultuur, geschiedenis en verdomd schone landschappen. De highlights, die omschrijf ik toch maar even..
Op dag één reden we naar Litchfield National Park. Het kleine broertje van Kakadu, zo je wil. Een dag van zwemmen in watervallen. In totaal zagen we er vier, waarvan we in de laatste drie ook effectief gingen zwemmen. We overnachtten in een motel en ik kan u garanderen: dat was een verdomd aangename verrassing. Ok, nog steeds een kamer te delen met anderen, maar wel deftige bedden, een tv, wifi, een badkamer. Heeeeerlijk na de voorbije weken in hostels!
Dag twee was de eerste van een tweedaagse in Kakadu National Park. Samen te vatten als een van de mooiste zaken die ik ooit heb gezien. Wat een schoonheid van een park. De hoogtepunten van deze dag waren de klim naar Ubirr rock en de cruise op de East Alligator River. Van dat eerste krijg ik nog steeds amper genoeg. Pracht van een 360° zicht over Kakadu, echt iets waar je stil van wordt. De cruise was dan weer top door enerzijds de aanwezigheid van krokodillen in het water en anderzijds doordat die rivier de grens vormt tussen Kakadu NP aan de ene oever en Arnhem Land (aboriginalgebied) aan de andere kant. Even voet zetten in Arnhem Land is ‘a big deal’ hier, want niet voor iedereen weggelegd, dus dat even kunnen doen en daar van de aboriginal-gids uitleg krijgen over hun manieren van jagen bijvoorbeeld, dat op zich is al genoeg om deze cruise meer dan de moeite waard te maken.
Op onze tweede Kakadu-dag hielden we halt aan Nourlangie Rock, minder spectaculair dan Ubirr rock, maar wel met mooiere aboriginal art. Opnieuw, net als al de rest: absoluut de moeite. Van daar ging het verder naar Katherine, met haltes bij enkele billabongs en in het mijnwerkersdorpje Pine Creek. ’s Avonds in Katherine stond een ‘lawn bowling’ avond op het programma. We gingen naar de bijzijnde club hiervoor, werden door Squatter in deze sport geïnitieerd, oefenden wat, aten en bowlden daarna nog wat verder. Squatter deelde ons in en ik speelde tegen Aimee en Meghan voor het dinner en enkel tegen Aimee achteraf. Dat ik game na game won tegen onze Air Force Aussie leverde me de bijnaam ‘princess’ op omdat – aldus Aimee – veel finesse nodig is voor het lawn bowlen. Ik vond het hilarisch en zocht naar een bijnaam voor haar maar heb die tot op heden nog altijd niet gevonden. Al is nu en dan eens doorsteken dat ik 6-1 won waarschijnlijk al genoeg… Soit: veel gelachen deze avond!
Op dag vier bleven we in Katherine om Nitmiluk NP nader te gaan verkennen. In de voormiddag stond een kanovaart op de Katherine-rivier naar Katherine gorge op het menu. 3,2 kilometer heen, hetzelfde terug. Ja, het waren tweepersoonskano’s, maar neen, ik zat niet in dezelfde als Aimee. Florent was mijn metgezel en blijkbaar is hij al even competitief als ikzelf, want we vaarden constant voorop. De heenrit bracht ons naar de eerste of tweede gorge waar we konden zwemmen en van rotsen in het water springen. Wie mij kent weet dat ik hoogtevrees heb, dus dat tweede was voor mij geen evidentie. Ok, het was maar een meter of drie-vier hoog en na mijn bungee-sprong in 2012 heb ik niet echt een excuus meer, dus ik zou het doen. Aimee nam de stress echter helemaal weg met haar hilarische humor. “Come on, Belgium! I promise I will stop calling you ‘princess’ if you jump, so there’s your motivation!”
’s Namiddags gingen we opnieuw wat wandelen en zwemmen, dit keer bij Edith Falls. Katherine gorge, Edith falls, ik vermoed dat ze hier in Katherine wel wat hebben met vrouwen in hun geschiedenis. Soit, alweer plezant om onder watervallen te kunnen zwemmen en om op een rots onder de waterval te gaan liggen.
Dag vijf dan: van Katherine naar Tennant Creek. De eerste van twee dagen kilometers vreten. Het hoogtepunt hier was het bezoek aan de Daly Waters Pub. Een pub in Daly Waters die vol hangt met rekwisieten van toeristen: bh’s, voetbalshirts, flip-flops, hoeden, noem maar op. Best wel indrukwekkend om zien. We reden dan verder naar Tennant Creek dus en hielden bij het binnenrijden ervan halt aan het ’telegraph station’, waar vooral een anekdote op de infoborden mij opviel. “In 1908 fietste Frances Birtles van Sydney uit de Oostkust naar boven, naar Darwin en dan terug naar beneden naar het centrum van Australië”. Eat your heart out, Tour de France, dergelijke tocht zie ik tegenwoordig niemand doen, zeker niet in de temperaturen die we gehad hebben deze week! Temperaturen boven de 40°C waren geen uitzondering. Deze nacht in Tennant Creek ging het kwik – naar verluidt – zelfs niet onder de 25°C…
Van Tennant Creek naar Alice Springs rijden was het doel op dag zes. Onze eerste halte waren de Devil’s Marbles, die een perfecte uitnodiging zijn voor wat grappige foto’s. Wat verroeste auto’s bij Wauchope en een wannabe-ufo-site bij Wycliff Well gepasseerd, reden we door tot Alice. We hielden er halt aan het ANZAC memorial en reden daarna nog even rond door de stad bij wijze van rondleiding met oog op onze vrije dag die erna kwam.
Dag zeven vulden Aimee, Saskia en ikzelf in met een bezoek aan eerst het reptielencentrum en daarna het Royal Flying Doctors Service center. Beiden bleken best wel de moeite. In het eerste kreeg ik voor het eerst een slang in mijn nek gelegd (vraag me niet meer welke), in het tweede kreeg je pure bewondering voor het werk van de RFDS. De rest van de dag was vooral veel rusten vooraleer we gingen eten. Bij dat avondeten zagen we voor het eerst ‘Shorty’, de gids die het stuk tussen Melbourne en Alice Springs voor zijn rekening nam met een andere groep. Hun groep en de onze ontmoetten elkaar dus in Alice om vier dagen samen door te brengen, waarna Squatter en Scott met een deel van de mensen terugrijdt naar Darwin, ikzelf (met Florent, Jason, Jae en nog wat anderen) doorreis naar Melbourne en nog enkele anderen het na Alice voor bekeken houden om ofwel elders naartoe te reizen, ofwel terug te gaan naar huis of hun job/studie.
Dag acht dan! Meer bepaald: gisteren. Op naar Uluru! Toch wel een van de absolute musts als je in Oz bent en dat is het ook echt. Het is verdomd indrukwekkend om de grote rots te zien liggen in the middle of nowhere en met de aboriginalmuziek die Squatter in onze bus liet spelen werd de blik op Ayers Rock nog net wat magischer. We reden errond en gingen er ’s avonds aperitieven. Een bekertje champagne, een plezante groep mensen, wat hapjes, een zonsondergang. Schoon, verdomd schoon.
Vandaag dus dag negen van deze Outbacknegentiendaagse. Bijna halfweg dus, al zijn anderen al bijna aan het einde zoals ik daarnet aanhaalde. Van Yurina en Dean namen we zaterdag (dag 6) al afscheid, van mijn Air Force bully Aimee en Daniella, Emmanuelle, Meghan, Nay, Saskia, Scott en Squatter nemen we overmorgen afscheid jammer genoeg, gezien hun reis stopt bij de terugkeer in Alice.
Deze voormiddag gingen we terug naar Ayers Rock. Heel vroeg al: we vertrokken om 04.15u aan het resort. Eerst bekeken we de zonsopkomst, daarna gingen we wat verderop om om 07.00u te beginnen aan een wandeling rond de basis van Uluru. Een adembenemende wandeling van 9,4 kilometer die enorm de moeite waard is. Zeker doen dus en zeker ook op dit vroege uur, want in de middagwarmte zou het té lastig zijn.
Deze namiddag waren we vrij, maar hadden we enkele optionele zaken die we konden doen naast gewoon aan het zwembad liggen: didgeridoo leren spelen, aboriginaldansen leren, een helikoptervlucht maken over Uluru (en eventueel Kata Tjuta), rond Uluru rijden per Harley-Davidson, ’s avonds gaan sterren kijken, zo’n dingen. Ik ging voor de helikoptervlucht in de namiddag en het sterrenkijken ’s avonds. Het eerste zou ik doen met Aimee en Jae, maar Jae haakte in extremis af. Voor het tweede word ik vergezeld door Aimee, Dani en nog twee mensen uit de andere groep.
Wat de ‘Astro tour’ vanavond wordt, dat kan ik nog niet zeggen, maar de helikoptervlucht was alvast top. Het halfuur vliegen langs Uluru en Kata Tjuta (waar we morgen naartoe gaan) was veel te snel voorbij. De zichten op deze rotsformaties en het geluk/enthousiasme van Air Force Aimee waren subliem. Een misschien wat dure, maar vooral unieke ervaring die van begin tot einde genieten was. Straks kookt Daniella voor ons en daarna ga ik dus sterren kijken. Topdag alweer!
Hieronder beloofde oplijsting van geziene zaken!
(Ik voeg later nog wel links toe met meer info!)
Dag 01/19 – Litchfield National Park
- Termietenheuvels
- Tolmer falls
- Wangi falls
- Florence falls
- Buley rock holes
Dag 02/19 – Kakadu National Park
- Strauss Airstrip
- Window on the wetlans visitor centre
- Bowali visitor centre
- Iburr Rock
- East Alligator River Cruise
Dag 03/19 – Kakadu NP > Katherine
- Mamukala billabong
- Nourlangie rock
- Anbangbang billabong
- Nawurlandja
- Yellow waters billabong
- Pine Creek
Dag 04/19 – Katherine
- Kanovaren op Katherine River / Katherine gorges
- Edith falls
Dag 05/19 – Katherine > Tennant Creek
- Mataranka thermal pool, Elsey National Park
- ‘The pink panther’ pub, Larrimah
- ‘Daly Waters pub’, Daly Waters
- Telegraph station, Tennant Creek
Dag 06/19 – Tennant Creek > Alice Springs
- Devil’s marbles
- Wauchope
- Wycliff Well
- Telegraph station, Barrow Creek
- Aileron
- ANZAC Memorial, Alice Springs
Dag 07/19 – Alice Springs
- Alice Springs Reptile Centre
- Royal Flying Doctors Service
Dag 08/19 – Alice Springs > Uluru
- Camel farm, Stuarts well
- Uluru: rit rond de rots, zonsondergang
Dag 09/19 – Uluru
- Uluru: zonsopkomst, wandeling rond de rots
- Scenic helicopter flight
- Astro tour
Ik vond de wandeling rond Uluru eigenlijk een beetje saai, na een dik uur heb je het wel gezien, vandaar dat ik mensen ook altijd afraad die te doen. Je kan volgens mij beter met een voertuig rond Uluru rijden. De Valley of the Winds wandeling in Kata Tjuta daarentegen is echt prachtig. Vond ik persoonlijk één van de hoogtepunten van onze reis door Australië.
Toen ik die blog schreef had ik de ‘Valley of the Winds’ nog niet gedaan (kwam pas de dag erna), maar je hebt in elk geval gelijk dat die een pak mooier is dan de wandeling rond Uluru! Al zou ik die rond Uluru toch niet afraden… Samen met de wandeling door Kata Tjuta en die op Kings Canyon vind ik het een prachtige trilogie. Rond Uluru kan je ook fietsen trouwens, op datzelfde wandelpad, misschien is dat dan een mooie tussenoplossing.