0
0
Woensdag 18 februari. Ik solliciteer voor een job op een farm in King Island, een eiland tussen Melbourne en Tasmanië in. Gelijkaardige job als alle andere waar ik al voor solliciteerde, maar op een eiland, wat dus de mogelijkheid biedt om in weekends te gaan surfen, zwemmen, fietsen, duiken of andere sporten te beoefenen. Perfecte locatie, quoi. Goed gevoel in het geheel trouwens over de job.
Donderdag 19 februari. Telefoontje van een farm in Cobram, op de grens van Victoria en New South Wales. Raar telefoontje, geen goed buikgevoel, maar ze bieden me wel een job aan, op voorwaarde dat ik een auto koop. Ik snap niet goed waarom, aangezien ze nog andere backpackers in dienst hebben die dus een auto hebben en eventueel vervoer en kosten met hen gedeeld kunnen worden, maar ik krijg niet eens de kans vragen te stellen. Ze geven me wel bedenktijd en vragen dat ik iets laat weten “voor het einde van het weekend”.
Vrijdag 20 februari. Via de mensen van Travellers At Work, de jobsite die ik het meest gebruik voor sollicitatie en wiens bureaus dezelfde zijn als die van reisbureau UltimateOz, krijg ik het telefoonnummer van de job op King Island. Ik bel hen in totaal vier keer die dag, maar ze nemen niet op. Ik laat een bericht na op de voicemail.
Zaterdag 21 februari. Geen zin om als stalker of als té wanhopig over te komen, dus bel ik King Island vandaag niet maar stuur ik een mailtje. Geen antwoord.
Zondag 22 februari. Kort voor de middag nogmaals gebeld naar King Island, weer geen antwoord. Ik begin te panikeren, nerveus te worden. Een auto kopen en naar Cobram rijden of alsnog hopen op King Island? In de namiddag een mailtje van Cobram: dat ik te lang gewacht heb en ze iemand anders hebben aangenomen. Tot zover dus beloftes van het genre “we geven je tijd tot zondagavond”. Al bevestigt het wel mijn slechte buikgevoel bij die job. ’s Avonds dan eindelijk een telefoontje terug van de mensen van King Island. Supervriendelijk en goed gesprek, bevestigend waarom ik deze job erg zag zitten. Ze bleken onder de indruk van mijn CV en brief, ook al heb ik geen ervaring. Ik bleek op hun shortlist van vier op te bellen mensen te staan, maar had pech: ik was de tweede naam op de lijst en de eerste persoon had de job aanvaard.
Terug naar af. Gefrustreerd. Pissed. Er helemaal genoeg van. Hadden ze maar hun telefoon opgenomen toen ik vrijdag belde. Had ik maar Cobram aanvaard, ondanks het slechte buikgevoel. Had ik maar dit, had ik maar dat.
Het is nu woensdag en sinds maandag weet ik niet goed meer wat. Ik denk na. Over alles. Ik ben ongerust. Het is namelijk al 25 februari.
Mijn huidig visum is nog geldig tot 19 oktober. Een kleine acht maanden dus nog.
Echter, ik verliet mijn job in België op 8 september 2014 voor een jaar onbetaald verlof, dus daar verwachten ze me op 8 september 2015 terug. Iets meer dan zeven maanden dus nog.
Maar ik ga ten laatste begin augustus terug naar België. Om de familie eindelijk terug te zien. Om nog eens in een degelijk bed te slapen. Om met die paar vrienden die ik heb nog eens af te spreken. Om met de collega’s te gaan eten. Om mijn identiteitskaart en internationaal paspoort te vernieuwen, want de vervaldata zijn ook voor eind dit jaar voorzien. En om alles te regelen met mijn job in België: ofwel ga ik er terug aan het werk, ofwel moet ik mijn contract in onderling overleg verbreken. Bovendien is het zo dat je bij een aanvraag voor een tweede jaar ‘working holiday visa’ voor Australië zowel bij het moment van de aanvraag en het moment van het verkrijgen ervan in hetzelfde land moet zijn. Dus vraag ik het aan in België, dan moet ik nog steeds in België zijn wanneer ik dat tweede visum krijg. Idem voor Australië of een ander land. Tussen aanvraag en verkrijgen zit soms slechts enkele uren, soms een maand. Niet op voorhand in te schatten. Sowieso ook, mocht ik naar mijn Belgische job terugkeren wil ik toch eerst 2-3 weken in België terug aanpassen aan het andere dagritme. Samengevat: begin augustus terug naar België om tijd genoeg te hebben voor alles.
Maart, april, mei, juni, juli. Vijf maanden dus nog.
In die vijf maanden moet ik dus nog ofwel drie maanden aan een stuk ofwel in opgetelde stukjes 88 dagen werken. Daarbij wil ik nog – en de jobs die mij een antwoord bezorgden of opbelden maakten daar geen probleem van – een week verlof hebben van ongeveer 23 tot 30 april om Canberra te bezoeken en ANZAC Day mee te maken. Als ze dat aanvaarden in ruil voor bijvoorbeeld 1 of 2 extra gewerkte weken is er geen probleem voor mijn drie maanden aan een stuk, maar doen ze dat niet, dan moet ik overschakelen op 88 dagen in plaats van drie maanden en dat worden dan al snel vier gewerkte maanden.
Met nog wat meer Wet van Murphy zou er dus in het slechtste geval slechts één maand overblijven waarin ik kan reizen en mij amuseren voor ik terugga naar België en dat bezorgt mij een slecht gevoel. Ok, de beloning kan de moeite waard zijn: een extra jaar Australië, op te nemen vanaf eender welke datum vóór mijn 31e verjaardag (2 juli 2016). Meteen na mijn huidige jaar kan dus, even uitstellen kan ook. Of niet doen, maar dat zou dan weer zonde zijn waarschijnlijk.
In het andere geval, het best case scenario, krijg ik vandaag een job aangeboden, begin ik maandag te werken, doe ik mijn drie maanden en rest er mij nog bijna twee maanden om rond te reizen. Ik hoop alvast..
Tegelijk werk ik ook aan een lijst van bedrijven hier in Straya waar ik maar wat graag voor zou werken indien ik een tweede visum te pakken heb, denk maar aan ‘Melbourne & Olympic Parks’ (Melbourne), ‘Australian Grand Prix Corporation’ (Melbourne), het ‘Australian Institute of Sports’ (Canberra) of het ‘Australian Olympic Committee’ (Sydney). Bij hen een contract kunnen verzilveren onder mijn huidige visum zou betekenen een contract te tekenen van maximaal zes maanden (meer mag niet, tenzij in uitzonderlijke gevallen) en dus te moeten werken rond een bepaald project, zoals een groot sportevenement. Wat minder werkzekerheid, maar wel een topervaring. Echter, ik kan ook altijd proberen een sponsorship te verdienen waarbij een bedrijf iemand een contract geeft en sponsort om voor hen te werken gedurende een periode van bijvoorbeeld vier jaar. Moeilijk, maar het kan. Dromen mag. Zeker als ik dat zou kunnen bewerkstelligen bij het bedrijf waarvoor ik werk en waar ik me al doende bewijs.
Echter, allemaal fictieve scenario’s. Allemaal onzeker. Allemaal onder voorbehoud. Allemaal op dit moment even waarheidsgetrouw als de kans dat ik Jerry Bruckheimer tegen het lijf loop en hij me een contract aanbiedt om te gaan acteren in de vijfde ‘Pirates of the Caribbean’-film die op dit moment in Australië wordt gefilmd, waarop ik dan volgend jaar een Oscar win voor beste mannelijke bijrol.
Tot dit weekend had ik nog niet eens nagedacht over die “Wat na Australië?”-vraag. Reizen en rondtrekken is van dag tot dag leven, zonder lange termijndenken. In alle paniek van het zoeken naar werk en in alle ontgoocheling van het voorbije weekend denk ik er nu dus wél aan..
De feiten zijn wat ze zijn: ik heb nog een vijftal maanden, meer niet, waarin ik moet zien drie maanden te werken. Laat ons hopen dat het snel in orde komt zodat ik na het werken nog wat tijd heb om nog wat te maken van dit avontuur. De Oostkust van Australië, de Westkust, Tasmanië, het Great Barrier Reef, wie weet zelfs oversteken naar Nieuw-Zeeland, Thailand of Fiji, het kan allemaal nog. Als het eindelijk eens meezit met die jobzoektocht.
Ik denk dat ik morgen naar het concert van de Foo Fighters ga hier in Sydney. Als er nog tickets zijn. Hoofd leegmaken, lyrics meebrullen. Even weg van alles. Zo hopelijk terug wat energie en motivatie opdoen, want ik weiger op te geven. Of om het te zeggen in de geest van de festiviteiten van de voorbije weken hier in Sydney: Met alle Chinezen maar niet met den dezen!
(De headerfoto komt van de ‘Chinese New Year Twilight Parade’ van vorige zondag trouwens!)
Average Rating