0
0
Machteloos. Zo voelde ik me. Zit je op TV naar de voetbalwedstrijd België-Italië te kijken terwijl je de reacties op Twitter wat volgt, is er niets aan de hand. Het was een normale werkdag geweest ook, met een goede werksfeer. Een normale vrijdag, geen “vrijdag de 13e”. En dan kwam het eerste bericht. Over een schietpartij en een explosie nabij het Stade de France in Parijs, waar de Franse nationale voetbalploeg ook een wedstrijd afwerkte, zij het tegen Duitsland, en waar de Franse president aanwezig is en geëvacueerd werd. Iets later bericht van drie explosies. Daarna een gijzeling. Het voetbal op mijn TV hoor en zie ik niet meer, op mijn computerscherm speelt zich live via Twitter een drama af. In Parijs, de stad die als ‘stad van de liefde’ en als ‘lichtstad’ bekend staat, is er pure horror aan de gang. Het is zo’n drie uur rijden van hier, pure ellende. Ik zit verbouwereerd alles te volgen, op TV geen voetbal meer maar het verslag van de NOS en iets later dat van France 2. Berichten en beelden zijn hallucinant. Ik kan niets doen. Machteloos.
Het duurt allemaal enkele uren, het ene bericht is al tegenstrijdiger van het andere. Rond 02.00u ga ik slapen, op een moment dat ik gefrustreerd begin te geraken door enkele berichten. Van belachelijke racistische uitspraken tot rondgestuurde hoaxes. Ik ga met een wrang gevoel slapen, maar ook met het geruststellende gevoel dat de weinige mensen die ik ken in Parijs allemaal oké zijn. Vooral ook met bakken respect voor de hulpverleners. Je zal maar werknemer of vrijwilliger zijn bij een hulpdienst die ter plaatse aanwezig is. Stel je bijvoorbeeld voor dat je concertzaal Bataclan binnen moet nadat de gijzeling daar is afgelopen en een beeld van tientallen lijken en liters bloed op je netvlies wordt gebrand. Ik weet niet of ik het zou aankunnen, hoe graag ik ook zou willen helpen. Bakken respect voor zij die het wel doen. Blij ook dat ik niet de enige ben die er zo over denkt:
Geen enkel plan is hier tegen opgewassen. Immens respect voor hulpdiensten en coördinatie ter plaatse. #ParisAttacks
— Robbert Meulemeester (@RobbertRM) 13 november 2015
Na de bomaanslag op de marathon van Bosten in april 2013 hoorde ik voor het eerst die quote die ik hierboven plaatste: “Zoek naar de hulpverleners. Je zal altijd mensen vinden die hulp bieden.”. Bij deze blog wil ik dan daarop focussen.
#WeAreOne #NousSommesUnis
Zoals gezegd heb ik dit alles vooral gevolgd via Twitter. Naast het veelvuldig gedeelde vredesteken-met-Eiffeltoren-in-verwerkt (al dan niet van Banksy afkomstig?) waren er uiteraard al erg snel 
enkele hashtags die de wereld rondgingen. Termen als ‘Parijs’, ‘Bataclan’ en dergelijke. De vaakst voorkomenden waren #PrayForParis en #NousSommesParis, die laatste naar analogie met #JeSuisCharlie van enkele maanden geleden toen Parijs ook al het decor was van een aanslag. Op dit moment, zo’n twaalf uur na de feiten zie ik dat de hashtag #NousSoummesUnis (wij zijn één) trending is. Het roept herinneringen op naar ‘We are one, but we are many’ (we zijn één maar we zijn met velen), de zin die steeds terugkeerde na de gijzeling op Martin Place in Sydney vorige december.
Ik haalde het toen ook in die blog aan, maar er was nog een hashtag die in Sydney trending was na die gijzeling in het Lindt Café. Mensen pikten in op het door een lokale journaliste #Illridewithyou, wat een teken van solidariteit was. De bewuste journaliste had aan een moslima met die hashtag laten weten dat ze haar wel zou vergezellen op de trein zodat ze niet bang zou moeten zijn voor reacties. Honderden mensen deden hetzelfde, omdat zo’n aanslag van een eenzaat niet betekent dat al zijn landgenoten of geloofsgenoten hetzelfde zouden doen, omdat men beseft dat het fout zou zijn die 1% “slechten” over dezelfde kam te scheren als de 99% “goeden”. In hetzelfde opzicht was er gisteren in Parijs de hashtag #PorteOuverte. Buurtbewoners lieten weten dat hun deuren open stonden voor iedereen die op de vlucht was voor de waanzin. Een fantastisch gebaar van solidariteit.
Parisians offering to host those unable to get away from shootings #PorteOuverte #ParisAttacks https://t.co/DntzLMMrpF — Francisco Perez (@FranciscoJPGz) 13 november 2015
De kracht van de mens
Wat mij betreft is solidariteit intussen het woord van het voorbije jaar. Dan heb ik het over begin december vorig jaar tot en met nu. Van de gijzeling in Sydney tot de aanvallen in Parijs gisteren. Het is het mooie aan sociale media dat vanuit de mensen zelf een enorm krachtige golf van solidariteit komt. Akkoord, veel meer kunnen velen van ons niet doen dan onze steun betuigen en dat zorgt voor dat machteloze gevoel, maar de steun is er wel. Ik geloof hier zo hard in. Op dergelijke momenten zie je dat de slechte kant van het verhaal nog altijd een minderheid inhoudt en dat is hartverwarmend. Temidden alle ellende zie je dan toch die opflakkering van naastenliefde en dat is mooi.
Meer nog dan die hashtags, gebeden en gedeelde afbeeldingen van Franse vlaggen was en is er ter plaatse ook veel hulp. Er gaan bijvoorbeeld zodanig veel mensen bloed geven dat ziekenhuizen hen moeten weigeren en hen vragen om binnen enkele dagen terug te keren.
Sites de don du sang saturés. Merci pour votre générosité. On vous propose de revenir en journée semaine prochaine https://t.co/x6uClImOGZ
— Don du Sang Paris (@DonSangParis) 14 november 2015
Verder was er ook het erg mooie gebaar van de Parijse taxichauffeurs die spontaan hun meters uitzetten en mensen gratis naar huis voerden om zo het afgesloten metronetwerk zo veel mogelijk te gaan vervangen.
FR24: “De Franse taxichauffeurs hebben hun meter afgezet. Ze rijden de mensen gratis rond, weg van het geweld.” #vrtnieuws — Frederik Defossez (@fDFOC) 13 november 2015
Het zijn dergelijke tekenen van solidariteit die mij hoop geven. Het is in dergelijk hulp, steun en medelievendheid dat de toekomst van de mensheid schuilt.
Steden van licht
Parijs staat gekend als lichtstad, maar gisteren ging net in Parijs het licht uit. Als teken van – opnieuw – solidariteit ging in andere steden echter het licht aan. Licht in bleu-blanc-rouge. Op het Opera House in Sydney (Australië), Wembley Stadium in London (Groot-Brittannië), het standbeeld van Cristo Redentor in Rio de Janeiro (Brazilië) en nog vele andere plaatsen.
en zo dooft ook de Eiffeltoren haar lichten, in nagedachtenis van alle slachtoffers. #prayforparis #parisattacks https://t.co/TpL7A6m8na
— Stijn Van de Veken (@StijnVdeV) 14 november 2015
Paris turned out the lights as a sign of mourning. but the rest of the world lit them again.🇫🇷 #PRAYFORPARIS pic.twitter.com/sbvRwhxhEU
— MY NAME IS HAILEY ❤ (@Hailly_styles) 14 november 2015
@MCG @cityofmelbourne @774melbourne Paris, we stand with you. pic.twitter.com/HgzdjoYBrN
— custard datsun (@CustardDatsun) 14 november 2015
Lest we forget
In de week van 11 november is een quote als ‘Lest we forget’ een binnentikker natuurlijk, maar het is evident dat in ganse deze zaak er veel zaken zijn die we niet mogen vergeten.
Dat dit een daad is van enkelingen bijvoorbeeld, niet van “de moslims” of “de Arabische wereld” of zoiets. Het klassieke scenario van een minderheid die het verpest voor de meerderheid.
My name is Malik Riaz. I am a Muslim. I condemn the #ParisAttack. Over 1.5 billion Muslims do. Please remember this.
— Malik Riaz H. Naveed (@MalikRiaz) 13 november 2015
Mooi gesproken door de premier; “We zijn in oorlog met IS. Niet in oorlog met een land, een bevolkingsgroep of de Islam” #porteouverte — Joyce Datthijn (@JoyceDatthijn) 14 november 2015
Laat ons hopen dat de lichtpuntjes in de duisternis ooit – zo snel mogelijk – de bovenhand halen en voor een mooie dag vol zonneschijn zorgen. Laat ons blijven geloven in het goede van de mensen. Het is in mijn ogen geen naïviteit maar een realiteit. Gisteren waren er meer dan 100 slachtoffers, waren er een tiental daders, maar waren er duizenden uitingen van steun en solidariteit. Je hoeft geen wiskundig genie te zijn om te weten wat de meerderheid is.
Sterkte aan iedereen die bij dit alles betrokken is.
“Toen ik een kind was en beangstigende beelden zag in het nieuws, zei mijn moeder steeds: “Zoek naar de helpers. Je vindt altijd mensen die aan het helpen zijn“. Tot op de dag van vandaag, vooral in tijden van rampspoed, herinner ik me mijn moeders woorden en ben ik getroost door het besef dat er nog altijd zo veel helpers, zo veel bezorgde mensen zijn in deze wereld.” – Mr. Fred Rogers
Average Rating