0
0
Ik nader stilaan het einde en dat maakt me soms wat nerveus. Het einde van mijn tijd hier op Gidleigh, maar ook het einde van de fantastische ervaring die deze Australiëreis was en nog altijd is. Op 1 augustus verlaat ik Australië en keer ik terug naar België. Het maakt me nerveus, omdat ik nog altijd amper een idee heb van wat daarna staat te gebeuren. Het enige wat ik wél zeker weet is dat ik sowieso ooit terugkeer naar Straya. Misschien kom ik dan opnieuw terug voor een langere periode (2e working holiday visum?) of misschien kom gewoon eens op bezoek als toerist. Maar op een dag kom ik zeker terug. Dit land is nu eenmaal mijn tweede thuis geworden.
Wanneer je reist, zie je veel zaken, bezoek je veel, ontdek je, leer je, ontmoet je. Echter, je blijft je een passant voelen, een tijdelijke bezoeker, meer niet. Landen in Australië was echter anders. Van bij het begin voelde ik me op mijn gemak, wist ik dat alles ok was en dat het geen probleem zou zijn om hier een langere periode te “overleven”. De nervositeit van mijn laatste dagen in België voor mijn vertrek was helemaal weg toen ik hier voet aan grond zette.
Misschien was dat omdat ik meteen andere reizigers/backpackers ontmoette en met hen tijd spendeerde: geen tijd om mij zorgen te gaan maken. Misschien ook omdat de Australiërs écht vriendelijke en gastvrije mensen zijn. Misschien omwille van de algehele sfeer/mentaliteit in dit land. Ik voelde me alsof ik gewoon mezelf kon zijn.
Toen begon ik hier rond te trekken, ontdekte ik wat van dit lands schoonheid, ontmoette enkele van haar inwoners. Zelfs de steden voelen verschillend aan. Sydney is het Australische New York, de drukke grootstad waar alles begon. Melbourne was wat meer relaxed en meer sportief, wat ik zeker apprecieer. Adelaide was een chille schoonheid. Darwin was klein maar fijn en heet, maar had zijn charme, net zoals Alice Springs. En Canberra, de laatste van de grootsteden die ik tot nu toe bezocht, is mijn Australische comfort zone geworden. Natuurlijk moet ik er nog vele bezoeken, zoals Perth, Cairns, Brisbane en consoorten, wat me nieuwsgierig maakt naar hoe die zullen aanvoelen.
Tegelijk zorgt het wonen en werken hier in Bungendore ervoor dat ik meer en meer het gevoel heb dat ik ergens ook wel pas in dit land, dat ik geïntegreerd raak. Het dinsdagavondse zaalvoetbaluurtje met de collega’s van het Lake George Hotel en Gidleigh Station bijvoorbeeld. Door zoiets wordt je deel van het dorpsleven, leer je locals beter kennen, terwijl ik de sport beoefen die ik altijd al het liefste heb gedaan. Beter nog: ik voel me geapprecieerd. Het klinkt waarschijnlijk egoïstisch om zoiets te zeggen, maar het voelt echt goed te weten dat je welkom bent, dat je gevraagd wordt om deel te nemen. Ja, het is “maar” een vriendschappelijk onderonsje van goed een uur, maar ik amuseer me rot. Jemma, die dit wekelijkse voetbal organiseert, vertelde ook dat ze een vriendschappelijke veldvoetbalwedstrijd aan het proberen regelen is tegen de ploeg van een nabij gelegen dorp én antwoordde meteen dat ze zou proberen een andere datum te regelen toen ik zei dat ik op de voorziene datum (in juli) waarschijnlijk niet meer hier in Bungendore zou zijn. Een mooi gebaar dat ook weer als voorbeeld kan dienen van het feit dat ik het gevoel heb me hier Down Under thuis te voelen, dat ik misschien zelfs een heel klein beetje een Aussie zou kunnen worden ooit. Ik zeg nu niet dat ik de rest van mijn leven hier in Bungendore zou kunnen/willen wonen, maar ik haal wel een pak zelfvertrouwen uit het feit dat ik erin geslaagd ben me wat te settlen, ook al zal dat dan maar voor een drietal maanden geweest zijn.
Natuurlijk, Australië zal nooit België zijn. België is mijn thuis, mijn geboorteland, waar mijn familie woont. Wat er ook gebeurt, ik zal me altijd Belg voelen en ik zal altijd van mijn kleine landje in het hart van Europa blijven houden. Met onze frieten, onze chocolade, onze prachtige steden, onze multiculturele en meertalige samenleving, onze politieke zever, onze topsporters, musici, artiesten, en dergelijke meer. Ik hou van België en zal er altijd graag terugkomen.
Op 1 augustus zal ik dus vol dubbele gevoelens zijn. Verdriet voor het verlaten van dit land, maar blijheid voor het terugzien van mijn familie.
Echter, Australië is een deel van mij geworden. Ik was eerder al op reis in Brazilië, Cyprus, Egypte, Engeland, Frankrijk, Italië, Malta, Nederland, Oostenrijk, Spanje, Turkije en Zwitserland maar geen enkele van deze landen gaf me het gevoel dat ik hier in Australië heb. Het is moeilijk te omschrijven en misschien is het ook gewoon doordat ik in die andere landen nooit langer dan drie weken verbleven heb terwijl ik hier in Australië vandaag exact zeven maanden aanwezig ben. Dat maakt een groot verschil. Met uitzondering van België is dit het land waar ik het meeste tijd van mijn leven in heb doorgebracht en dat speelt natuurlijk een rol. Hoe langer je je in een land bevindt, hoe meer je je erin gaat thuis voelen.
Wat ik echter het beste vind aan alles? Dat ik hier niet het gevoel heb van constant beoordeeld te worden. Ik voel me gewoon geaccepteerd. In België had ik constant het gevoel dat ik me moest bewijzen, dat mensen een verkeerde indruk hadden van mij en dat ik hen hun ongelijk moest aantonen. Zelfs op straat wandelen gaf me het gevoel constant beoordeeld te worden. Hier in Australië heb ik het gevoel gewoon mezelf te kunnen zijn, het gevoel dat mensen de tijd nemen om mij te leren kennen terwijl ik de tijd krijg om mij aan te passen. Laat ons hopen dat ik correct ben met dat oordeel… Tegelijk is het ook hier weer anders natuurlijk. Ongetwijfeld word ik hier nog altijd aanzien als een toerist, een backpacker, een passant. Misschien zou het opnieuw anders zijn mocht ik hier wonen en een full-time job hebben van het genre met meetings, rapporten en deadlines. Misschien zou ik dan opnieuw dat gevoel hebben van me constant te moeten bewijzen, de stress van het be-/veroordeeld worden.
Het is moeilijk om alles te omschrijven, het is moeilijk om de situatie te beoordelen gezien de omstandigheden. Ik amuseer me hier, absoluut, maar misschien is het ook “maar” een indruk doordat de dingen nu eenmaal anders zijn wanneer je reist in vergelijking met wanneer je ergens effectief woont/leeft. Ik weet het niet. Het enige wat ik wél weet is dat ik hier een erg mooie tijd beleef “Down Under”, dat ik nog steeds van elke dag geniet en dat de tijd nog steeds verdomd snel gaat (serieus, al 7 maanden ben ik hier! Te zot voor woorden..).
Van reizen gesproken trouwens.. Ik denk (!) dat ik na mijn Gidleigh-avontuur eerst de Westkust van Australië zal gaan verkennen, opwaarts van Perth naar Broome. Daarna dan de Oostkust afdalen van Cairns naar Sydney om dan daar het vliegtuig naar Brussel op te stappen. Zo zie ik het op dit moment, maar je weet nooit natuurlijk: een planning kan van de ene dag op de andere omgegooid worden wanneer je aan het reizen bent. Ik zie wel als het zover is. Eerst nog drieënhalve week werken!
Average Rating