0
0
Everything is changing, and I’ve been here for too long. Going through the same things, I’ve been hurting too long, I got to move on.
De hit ‘Changing’ van Sigma ft. Paloma Faith was populair in België toen ik vertrok naar Australië en hier Down Under ook toen ik aankwam.
Het voelde kenmerkend aan. Het was tijd voor verandering, om mezelf te veranderen. Ik moest weg uit mijn comfort zone in België, ik moest op verkenning. “Life begins at the end of your comfort zone”, las ik eind 2013 ergens. “A ship lies safe in its harbour but that’s not what it was built for”, las ik enkele dagen later. Beide quotes hadden gelijk. Ik had het té gemakkelijk gehad, thuis in België. Opstaan, werken, slapen. Makkelijk, zo’n comfort zone. Duidelijk ook. Maar geen uitdagingen, geen vernieuwingen, geen groeien of bijleren.
Ik had nood aan iets nieuws en kreeg dan plots de kans om naar het WK Voetbal in Brazilië te gaan voor drie weken. Ik, alleen, op een ander continent. Ik amuseerde me, leerde mensen kennen, ontdekte het prachtige Rio de Janeiro, ik bloeide open. Toen wist ik dat ik Australië ook zou doen. Alleen, het is niet bij de deur. Was mijn droombestemming Duitsland of Frankrijk geweest, dan kon ik eens een weekendje naar huis komen, maar van hieruit is dat moeilijker. Naar Australië komen was een radicale beslissing voor mij, maar soms is de grootste uitdaging ook de leerrijkste en de beste.
Verandering die ik nodig had op zovele vlakken. Andere lucht opsnuiven, letterlijk en figuurlijk. Op 20 april zal het zes maanden zijn sinds ik voet aan grond zette in dit prachtige land, met nog geen beetje spijt. Fantastische mensen heb ik hier leren kennen. De foto’s die me doen terugdenken aan wat ik al deed maken me trots. Prachtige levenservaringen. En het veranderen blijft duren. Of ik zelf verander? Geen idee. Ben ik nog dezelfde Cédric van toen ik vertrok? Geen idee. In elk geval doe ik andere dingen, al denk ik niet dat ik ooit een échte backpacker zal worden. Of althans niet zoals een pak van de jongere backpackers die ik tegenkom die puur lijken te reizen om uit te gaan en hun eventuele lieven zo veel mogelijk te bedriegen. That’s not me.
Soit, ik blijf mezelf maar leer een pak bij. Of probeer toch. Kan ik intussen deftig koken, bijvoorbeeld? Ik eet in elk geval al gevarieerder en gezonder dan in mijn eerste weken Oceanië, dat wel, maar nog te vaak microgolf-eten jammer genoeg. Verder zijn het vooral de zaken die ik hier tegenwoordig doe die mezelf soms versteld doen staan. Op een quad achter schapen of koeien crossen. Hout hakken. Onkruid wieden. Vee injecteren/behandelen met medicijnen tegen bepaalde ziektes die hen kunnen treffen. Zelfs kalveren castreren heb ik al gedaan. Ik, ja. Het werken hier op de farm is gevarieerd en leerrijk. De ene job is al plezanter dan de andere, maar ik doe het wel en geniet intussen meer en meer van deze levensstijl.
Sinds vorige vrijdag werk ik trouwens na mijn uren en in de weekends ook nog in het restaurant van het ‘Lake George Hotel’ dat eigendom is van dezelfde mensen die deze farm bezitten. Ik, in een restaurant, de mensen bedienen van eten en hun tafels afruimen. Ik vind het zowaar evenzeer plezant. Al deze jobs, op de boerderij en in het restaurant, zijn zaken waarvan ik ocharme slechts een jaar geleden niet eens had gedacht die ooit te zullen doen. De ‘administratief bediende’, de kantoormedewerker, de ambtenaar, die kalveren castreert, koeien injecteert, tafels afruimt, hout hakt, bakstenen kuist.
Ik vermoed dat ik dan toch wel wat zal veranderd zijn, ook al voel ik mezelf niet echt veranderd. Zeker niet qua persoonlijkheid. Ik hoop dat mijn karakter nog altijd hetzelfde is, maar dat ik gewoon vertrouwen bij kweek door het leven hier op de farm. Akkoord, het is niet altijd makkelijk op mentaal vlak. Op de buiten wonen zorgt ervoor dat je je wat makkelijker alleen voelt en dan ga je mensen missen. De familie thuis evenzeer als enkele hier in Australië opgedane vrienden.
In elk geval doe ik in dit prachtige land dingen die ik nooit van mezelf had verwacht. Bezoek ik dingen waar ik vroeger enkel maar van dacht te kunnen dromen. “Everything is changing”, alles verandert constant. “I’ve been here for too long”, ik zat té vast in mijn comfort zone. “Going through the same things, I’ve been hurting too long”, mijn comfort zone was routine geworden en dat werkte op mijn systeem. “I’ve got to move on”, ik moest een bladzijde omslaan en een stap verder gaan. Sigma en Paloma hadden gelijk en hebben gelijk gekregen.
‘De kracht van verandering’ is een slogan die men in België associeert met één van die politieke partijen waar ik geen fan van ben. Zo veel kracht lijken ze uit hun regeringsdeelneming en met hun aangekondigde “verandering” wel nog niet te hebben gehaald (voor zover ik dat van hieruit kan beoordelen op basis van die paar krantenberichten die ik online gezien heb in de voorbije maanden), maar verandering kan wel degelijk krachtig zijn en voor sterkte zorgen, merk ik nu zelf. Het maakt me bang en hoopvol tegelijk. Hoopvol omdat ik nu weet dat ik dit wil blijven doen. Dat ik wil blijven leren. Dat ik wil blijven ontdekken. Dat ik wil blijven nieuwe ervaringen opdoen. Tegelijk echter ook bang dus, bang dat ik terug in oude gewoontes zal hervallen wanneer ik naar België terugkeer. Oude gewoontes die niet slecht waren, dat niet, maar die voor mij geen uitdagingen meer hadden.
De comfort zone is iets wat iedereen nodig heeft, waarop je moet kunnen terugvallen, en mijn thuis in België zal dat altijd voor mij zijn. Ik hoop echter dat ik nieuwe uitdagingen zal kunnen vinden en aangaan. Ik weet niet hoe, maar ik hoop er wel op. Ga ik in september terug aan de slag op mijn oude job of vind ik een nieuwe uitdaging? Geen idee. Kom ik terug naar Australië voor een tweede jaar of verleg ik mij naar andere grenzen? Geen idee. Het alleen zijn op de farm (of het je soms alleen voelen beter gezegd) zorgt er niet alleen voor dat je mensen makkelijker gaat missen, maar dat je ook makkelijker en vaker gaat nadenken. Ik sta voor keuzes, ik sta voor veranderingen. Keuzes over wat ik nog zal bezoeken in de laatste anderhalve maand hier in Australië voor ik begin augustus naar België terugkeer bijvoorbeeld. Maar dus ook verdomd moeilijke keuzes op professioneel vlak.
Blijvend veranderen is echter wat ik hoop. Vooral dan in de betekenis van te blijven “leven” en niet meer al te vastgeroest te raken in een comfort zone. Mijn leven voor Australië was iets te veel routine geworden. Pendelen, werken, slapen. Ik had er genoeg van en vertrok. “Breek uit jezelf” van Wim De Craene is een van mijn favoriete Nederlandstalige nummers. “Breek uit jezelf, breek verveling en sleur, zet je eigen ouwe ik aan de deur”. Ik denk dat ik uit mezelf gebroken ben. Ik hoop het.
Average Rating