0
0
Vandaag is het zover. Eindelijk die veertiende landstitel. Ja, na elf jaar wachten ja, we zijn dat intussen kotsbeu gehoord. Vandaag gaat die te lange periode de vergetelheid in. Ja, ik ben daar zeker van. Toch loop ik al een ganse week nerveus rond. Sinds de rust van Club Brugge – KRC Genk twee weken geleden. Toen stond Blauw-Zwart aan de rust al 2-0 voor en kwam het eerste besef dat als Club een week later in Gent zou gaan winnen, dat dan vandaag een kampioenenfeest op het programma zou staan. Geen haar op mijn hoofd twijfelt eraan dat Club straks wint. Zelfs het doemscenario “Wat als Anderlecht op Olympia zou komen winnen?” spookte amper door mijn hoofd. Gisteren heel even, maar dat was snel terug voorbij. Het kan gewoon niet anders dan dat Club vandaag wint.
Meer zelfs, ik denk dat Club overtuigend zal winnen. Het staat in de sterren geschreven.
De ganse kalender van play-off 1 lijkt opgesteld met een Brugs titelfeest in het achterhoofd. Club startte met ik weet al niet meer hoeveel punten bonus aan de play-offs. Eerst werden Blauw-Zwart drie uitwedstrijden voorgeschoteld op de eerste vier speeldagen, want Club “zat met een uitcomplex” dus dat zou de spanning wat opdrijven. Door het uitvallen van Lior Refaelov en vooral Bjorn Engels werd het nog zo ook. Maar daarna kwam dan de wedstrijd tegen Zulte-Waregem om het vertrouwen op te krikken (forfaitcijfers!) en erna eenzelfde scenario tegen een ploeg die iets meer topper is dan Essevee: 3-1 tegen Genk. Daarna de uitwedstrijd in de Ghelamco-Arena waar tegen de nummer drie werd bewezen dat van dat uitcomplex niets aan is. Vandaag dan de apotheose tegen de aartsrivaal, de nummer twee en de enige overgebleven concurrent. Mooi toch?
Het is dag op dag elf jaar geleden dat Club haar vorige landstitel won. Toen zat ik op de stoeprand op De Platse in Sint-Andries naar het radioverslag te luisteren van wat zich enkele honderden meters verderop afspeelde, want in de cafés was geen plaats meer om nog naar een tv-scherm te kunnen kijken. Vandaag ben ik er wél bij, in het stadion. Net zoals twee voetballers van toen (Rune Lange en Nastja Ceh) en onze Australische held van vorig jaar Mathew Ryan. Mooi toch?
Het is dag op dag twee jaar geleden dat de ultieme Clubsupporter onder de Belgische politici overleed. Het zou mooi zijn om Jean-Luc zo postuum nog even te kunnen herdenken met een titelfeest. Mooi toch?
We spelen opnieuw tegen Anderlecht. Net als elf jaar geleden. Toen hadden we aan een 2-2 gelijkspel genoeg, nu moet er gewonnen worden. Wat betekent dat er zál gewonnen worden. Mooi toch?
Verder is er nog die ene bepalende factor ook. De Brugse twaalfde man. Recent vaak omschreven als “de beste supporters van het land” en vooral de trouwste. Bijna 125 jaar trouw op post, in goede en in kwade dagen. Tegenwoordig meer dan ooit. De elf jaar zonder landstitel deerden ons niet. Integendeel. Elk jaar bleef het aantal abonnees op peil. Los 22.000 supporters elk jaar die een abonnement kochten of verlengden. Want we steunen Club door dik en dun. Vandaag zal onze twaalfde man echter geen twaalfde man zijn. Het zal een twaalfde, dertiende, veertiende én vijftiende man zijn. Mooi toch?
Ik verwacht me aan unieke taferelen. Van gezangen op de Platse tot een ‘You’ll never walk alone’ om kippenvel van te krijgen. Van een feest om op te warmen vooraf tot een feest-tot-in-de-late-uurtjes achteraf. Met een spelersbus die opgewacht wordt zoals de supporters van Liverpool en Real Madrid dat deden om hun ploeg aan te moedigen. Met gezangen, odes, knuffels en tranen. Mooi toch?
Het staat in de sterren geschreven dat het zo zal zijn. Het kan niet anders. Ik kan me geen enkel ander scenario inbeelden. Club wint vandaag. Misschien zelfs met een makkelijke 3-0. Pakweg een goal van Izquierdo rond de 20e-25e minuut. Dan op het uur de 2-0 van Brugesboy Bjorn Engels. Om af te sluiten zo’n 5 à 10 minuten voor het einde de beslissende 3-0 via een vluchtschot in de winkelhaak van Timmy Simons. Zoiets. Deal?
Let’s do this. Come on, you mighty Blues!!!
Average Rating