0
0
Sinds woensdag was/ben ik dus in Darwin. Nog tot morgenochtendvroeg, of beter: morgenochtend-heel-vroeg. Om 7 uur al dien ik klaar te staan iets verderop hier in de straat en dan begin ik aan de trip door de Outback terug naar het zuiden van dit prachtige land. Het kaartje hiernaast toont de route die ik zal volgen.
Ik zal dus beginnen hier in Darwin met het bezoeken van Kakadu National Park waar ik niets dan goeds over heb gehoord. Zo begin ik aan een negentien dagen durende reis die me via Tennant Creek naar het ‘red centre’ brengt om zo het gekende Uluru te gaan bezichtigen. Na enkele dagen Alice Springs – waar ik hoop de Flying Doctors te kunnen bezoeken (als toerist, niet als patiënt uiteraard) – trekken we dan verder naar Adelaide om uiteindelijk op 5 december in Melbourne aan te komen. Daar zal ik dan Joy, Lena en Dominik terugzien. Meer en meer hoor ik ook dat Melbourne “beter” is dan Sydney wegens minder hectisch en mooier, maar daarover kan ik dus nog niet oordelen. Meer details over deze ganse reis kan je trouwens lezen op de website van Topdeck Travel!
Soit, dat zijn de plannen voor de komende weken, maar tot vanavond ben ik dus nog hier in Darwin. Uiteindelijk zal ik zo’n vierenhalve dag gespendeerd hebben in de naar Charles vernoemde stad en dat is toch wel voldoende. Rondom Darwin is er heel veel moois naar het schijnt (dat zal ik de komende dagen wel merken) met Kakadu NP, Litchfield NP, Katherine en dergelijke, maar hier in Darwin zelf valt niet zo heel veel te beleven. Of zo dacht ik er toch over tot en met vrijdag, wanneer ik genoeg had van het amper iets doen en toch maar die ene brochure over Darwin eens doorbladerde… Er was/is hier wél iets te doen. Niet veel, maar toch iets.
Gisteren deed ik zo de ‘heritage walk’, zoals die in die brochure van Tourism Top End wordt omschreven. Het omvat vooral wat resten aan het Darwin van voor Wereldoorlog II en van voor cycloon Tracy die de stad verwoestte op Kerstavond 1974, iets waar je hier bij elk monument of elke gedenkplaat wel op een of andere manier aan wordt herinnerd. Mijn hoogtepunten waren de Anglicaanse kerk (zij het vooral van aan de buitenkant gezien) en vooral de ‘Tree of Knowledge‘ die best wel groot is en ooit diende als ontmoetingsplaats, onder meer voor Chinese jongeren die er kennis opdeden van hun ouderen, iets wat je je perfect voor de geest kunt halen als je naast die boom staat. Veel meer dan deze erfgoedwandeling zit er hier echter niet in in Darwin-centrum, al vind ik deze zeker al voldoende de moeite op een dagje in deze hoofdstad, al is het maar voor de mooie wandeling. Vandaag deed ik echter een nóg mooiere toer!
Na een bezoek aan de (kleine) Chinese tempel vanochtend, nam ik rond de middag de bus naar Fannie Bay, omdat zich daar een oude gevangenis bevindt, die te bezoeken valt en ik dat nog niet eerder had gedaan. Afgestapt van de bus in Parap, liep ik heel even verloren in een zijstraatje om zo geheel toevallig bij ‘Smith Park’ te belanden, het grasveld waar het allereerste vliegtuig landde dat van Engeland naar Australië vloog. Alweer iets bijgeleerd! Daarna bezocht ik dan die gevangenis, waar vooral de executiekamer me stil maakte. De balk waaraan veroordeelden werden opgehangen en het luik eronder in de vloer, dat maakt wel indruk..
Ik zette mijn wandeltocht verder langs de kustlijn van Fannie Bay naar het ‘Museum and Art Gallery of the Northern Territory‘. Absolute aanrader! Maar neem voor zo’n wandeltocht zelf je fles water mee, want in de cafetaria naast het museum betaal je blijkbaar 3 (!) euro voor een blikje frisdrank… Soit, mijn dorstige ik was gelaafd en ik stapte het gratis te bezoeken museum binnen. Een aanrader voor jong en oud. Het geheel vertelt wat geschiedenis over het Northern Territory, met haar aboriginalcultuur en uiteraard de verwoestende cycloon van ’74. Echter, het was vooral de (tijdelijke?) expositie van Rob Brown’s ‘Evolution: a disrespective‘ die een aangename ontdekking bleek. Een schilderij van een Jezus met t-shirt “I love Darwin”, getiteld “Mom and Dad went to Katherine and…”, dat vind ik dus echt grappig. Ook de bovenstaande afbeelding is van een werk uit deze collectie.
Na het museumbezoek zorgde wat regen voor toch wel een vol kwartier verfrissing tijdens het wandelen. Ik stapte langs de botanische tuin (waar vooral bij regenweer asbest huist – aldus een waarschuwingsbord – dus ik ging er niet in) en via het Skycity casino naar het mooie Mindil Beach. Een sanitaire stop later vervolmaakte ik de laatste kilometers van mijn wandeling langs de Esplanade en nog enkele oorlogsmonumenten terug naar Darwin.
Vandaag was veruit de mooiste en boeiendste dag van mijn periode in Darwin.
Dat ik me de eerste dagen wat minder amuseerde hier in Darwin lag dus vooral aan het feit dat ik geen opzoekingswerk had gedaan en die brochure niet goed had doorgenomen. Anderzijds ook wel wat aan het feit dat ik hier alleen was.. ’s Avonds is Darwin op zich al vrij doods (enkel bar ‘Shenannigans’ iets verderop krijgt volk over de vloer), maar als je dan ook nog eens Duitse kamergenoten hebt die enkel Duits praten onderling en geen beetje naar je omzien, dan sta je er nog wat meer alleen voor. De eerste stap zetten om contact te leggen met mensen blijft voor mij moeilijk. De eerste week in Sydney met het UltimateOz-pakket lukte dat makkelijker, misschien ook omdat de anderen in die groep wél opener en socialer waren en omdat zij ook nog niemand kenden. Het komt een beetje van twee kanten zeker, zoals ook in Bounce waar de kamergenoten mij vrijwel meteen welkom heetten en mee uit vroegen.
Het hostel waar ik overnacht hier in Darwin, The Youth Shack, is trouwens erg degelijk, maar uiteraard niet van WakeUp of Bounce-niveau.
Soit, ik spendeerde mijn tijd hier met rondwandelen dus, behalve dan op de middag (vandaag uitgezonderd) wegens te warm en ’s avonds wegens een onveiligheidsgevoel op straat. ’s Middags gaat het kwik hier vlot over de 35°C, wat nog warmer aanvoelt doordat er hier amper wind is. Dan verkies je toch een korte siësta in je kamer met airco. ’s Avonds is de temperatuur idealer, maar in het donker alleen over straat lopen betekent dat je op een vrij agressieve manier aangesproken wordt door dronken (of gedrogeerde?), dakloze aboriginals die blijven aandringen voor wat Aussie dollars. De agressieve manier waarop ze dat doen en het feit dat ze duidelijk in een soort van delirium verkeren maakt dat je je echt niet altijd op je gemak voelt.
Darwin zelf is dus niet echt een aanrader voor een lang verblijf vind ik persoonlijk, maar het is sowieso wel duidelijk dat de meesten dit als een uitvalsbasis beschouwen. Het Northern Territory van Australia is écht wel mooi, hoor ik van iedereen, en om dat te bezoeken begin je gewoon in Darwin. Of je hier langer dan twee-drie dagen wil verblijven, dat zou ik niet durven beweren, maar je moet hier sowieso wel eens geweest zijn als je toch in Australië bent. Het contrast met Sydney is enorm groot en dat alleen al maakt het hier interessant vertoeven. En als je hier toch bent, ga zeker eens richting de ‘Museum and Art Gallery of the Northern Territory’. Doe je dat voor 29 maart 2015, dan kan je ineens ook nog dat werk van Rob Brown bekijken.
Nu is het moment gekomen voor wat platte rust in mijn laatste uren Darwin. Morgenochtend is het tijd om door te reizen, in een groep van – volgens de Topdeck-website – rond de vijftien personen, maximum vierentwintig. Het lijkt in elk geval een erg mooie reis, laat ons hopen dat de groep mensen ook heel goed meevalt en dan wordt dit opnieuw een topervaring! Eerste stop: Litchfield National Park en Kakadu National Park! Een verslag volgt zodra ik er tijd voor vind…
PS/ Op mijn laatste avond in Sydney, voor mijn vertrek naar Darwin dus, ging ik in Event Cinemas naar ‘Interstellar‘ kijken. Waarom Event Cinemas en niet de IMAX? Omdat een ticketje bij Event 13 Australische dollar kostte en bij IMAX 37. Dat IMAX het grootste scherm ter wereld heeft, dat merk je dus aan de prijs en dat zal ik dan wel later eens gaan beleven, bijvoorbeeld met de vrienden/kennissen die ik in de Kerstperiode terug zie. Maar goed, ‘Interstellar’ dus. Volgens Lieven Scheire een film die klopt volgens de wetten van de fysica. Of het filmscenario zelf ook realistisch is op dit moment, dat weet ik niet, maar dat het een knappe film is, dat is een feit. Volgens sommigen ‘de film van het jaar’ en daar kan ik inkomen. Knap verhaal, schitterend uitgewerkt, mooi in beeld gebracht en met goede acteurs. Wat op mij het meest indruk maakte waren echter die momenten waar er geen muziek/audio was. De momenten pure stilte bij de ruimtebeelden.. Verdomd knap. Zeker gaan bekijken als je kan!!
Average Rating