0
0
De voorbije weken begon ik bijna wat depressief te geraken in Sydney, zoals uit mijn vorige blog waarschijnlijk al bleek. Dag in dag uit jobs zitten zoeken, tussen vier muren, achter een laptopscherm, een mens zou voor minder. Het was tijd voor iets anders. De hostels in Sydney waren door het Future Music Festival quasi allemaal volgeboekt (toch zeker de gelijke) en dus besloot ik eropuit te trekken. Naar waar wist ik toen nog niet: Melbourne, Brisbane, Canberra, Adelaide, het kon allemaal.
Even uitwaaien is wat ik woensdag deed.. ’s Avonds nog eens gewandeld tot aan Circular Quay om daar dan plots wat gejuich en geroep te horen van aan het Opera House. Daar was iets aan de gang en ik wilde weten wat.. Blijkbaar was het de laatste dag van een concertreeks onder de noemer ‘On the steps‘: optredens op een podium vlak voor de trappen van het Opera House, met die dag: Roxette! Tickets had ik er dus niet voor, maar aangezien het in open lucht was kon ik wel de muziek horen. Ik was net op tijd voor het laatste halfuur van hun set en bijgevolg ook hun grootste classics. Aangename verrassing!
Donderdag hakte ik dan knopen door. Het zou Canberra worden voor enkele dagen en ik zou die dag naar het optreden van de Foo Fighters gaan in het Olympisch Stadion. Uitverkocht was het niet, een topconcert wel. The Delta Riggs en Rise Against verzorgden het voorprogramma en deden dat verre van slecht. De Foo Fighters waren echter helemaal top. Een concert van drie uur met al hun grootste hits, meerdere eargasms, covers van Queen en Van Halen, de drummer van Rage Against The Machine als special guest, optreden op het podium én op de catwalk tussen het publiek, … Ja, ze wisten ons goed te entertainen en ik heb ervan genoten.
Vrijdag nam ik dan de bus naar Canberra. Een last viel van mijn schouders. Terug verse lucht opsnuiven, weer eens wat nieuws, weg uit Sydney, een plezier. Ik smste naar Aimee. Of ze tips had in verband met de stad en wat ik zeker moest bezoeken? Bleek dat ze de volgende dag een militaire parade had om 09.30u ’s ochtends al, dat een fietstocht rond het meer absoluut de moeite is en een bezoek aan het Australian War Memorial een absolute must. Dat laatste wist ik wel al, de eerste twee kwamen op mijn programma te staan.
Intussen had ik ook van ‘Enlighten‘ gehoord, een soort lichtfestival waarbij de belangrijke gebouwen binnen de driehoekige ‘Parliamentary zone’ belicht worden met allerhande taferelen gelinkt aan het gebouw/museum waarop ze geprojecteerd worden. De ‘National Portrait Gallery’ belicht met beelden gelinkt aan de mensen wiens portretten zich in het gebouw bevinden. Het ‘Parliament House’ met beelden gelinkt aan de democratie of “de stem van het volk”. Zo’n dingen. Op die manier had ik op mijn eerste avond in Canberra dus al meteen ook een gezellige wandeling voor de kiezen. Erg leuke sfeer, mooie belichting, wat muziek. Erg gezellig allemaal. Zeker aan te raden!
De volgende dag zou ik dan vroeg opstaan en dat is jammer genoeg nooit mijn ding geweest, maar ik had nog nooit een militaire parade in het echt gezien, dus zette ik mijn wekker om 07.00u, huurde een fiets voor de ganse dag en vertrok naar de Australian Defence Force Academy. Het was echt wel plezant om dit eens te zien. De ‘Chief of the Defence Force Parade‘ duurde zo’n anderhalf uur, inclusief fly-over van enkele helikopters en een vliegtuig. Mooi allemaal, al was het onmogelijk om Aimee te spotten tussen al die militairen/studenten in gelijkaardige outfit.
In de namiddag deed ik dan die fietstocht rond ‘Lake Burley Griffin’. Een tocht van blijkbaar 28 kilometer die ik zwaar had onderschat. Ik heb in jaren geen zo’n lange fietstocht meer gemaakt en bovendien was die fiets ook simpelweg de slechtste fiets ooit. Het achterwiel was lichtjes geplooid, de fiets had géén versnellingen en aan het stuur was enkel een voorwielrem voorzien, voor het achterwiel was het een pedaalrem en dat ben ik uiteraard al lang niet meer gewoon. Bovendien was het ook wennen aan de hogere temperaturen. Canberra ligt duidelijk niet aan de kust zoals andere Australische grootsteden en dat laat zich voelen (31°C om 18u ’s avonds!). Ik deed de ganse tocht uiteindelijk in ongeveer 3,5 uur, wetende dat ik ook wel vaak (te vaak) stopte om wat foto’s te nemen. Desalniettemin had Aimee gelijk: aanrader.
Pas rond 20.00u terug aan mijn hostel aankomend en daarna nog een honger te stillen hebben, stelde ik wel het op het eerste zicht enige nadeel aan Canberra vast: de winkelcentra waren al gesloten en er is hier nergens een Coles, Wooly’s of 7-eleven te vinden. Vandaar belandde ik dan tegen mijn zin (écht!) bij Macca’s om een slecht smakende Big Mac naar binnen te spelen.
De volgende dag, gisteren intussen, wandelde ik dan via ANZAC Parade naar het National War Memorial. Blijkbaar sluit het echter om 17.00u en door ook te hebben stilgestaan bij de monumenten langs de ANZAC Parade was ik te laat om het Memorial in zijn geheel te bezoeken. Dat doe ik dus maar later, misschien wanneer ik terug ben met ANZAC Day, of misschien in de komende dagen als ik nog wat langer blijf. Ik woonde er wel de Last Post Ceremony bij en moest ook tot mijn eigen spijt vaststellen dat de ‘Menin Gate Lions’ op dit moment in Canada zijn.. Het gaat om 2 beelden van leeuwen die vroeger op de Ieperse Menenpoort stonden en door mijn geboortestad in de jaren ’30 aan Australië waren geschonken. Net nu waren ze er dus niet, maar midden 2015 komen ze terug naar Canberra, dus dan moet ik ook maar nog eens naar Canberra afzakken lijkt me! In 2017 komen ze trouwens even terug naar Ieper..
Hierna wandelde ik nog eens naar de overkant van het meer, meer bepaald naar de wijk met alle ambassades, vlakbij Capital Hill waar het parlement gevestigd is. Alle ambassades liggen hier vrijwel op een steenworp van elkaar en het leek me wel eens plezant om erdoor te wandelen. Uiteraard was de Amerikaanse ambassade de enige met wat politiebewaking (enfin, één politieauto en that’s it), er waren er ook nog enkele in aanbouw, het ene gebouw was mooier dan het andere. Ik was aangenaam verrast dat de Belgische ambassade nog best wel een mooi domein had. Ik had om een of andere reden een vrij bouwvallig gebouw verwacht, maar dat bleek het niet te zijn. Wat muggenzifterij: het ware algemeen wel leuker geweest mocht elke ambassade opgetrokken geweest zijn in de bouwstijl van het land dat het vertegenwoordigt..
Soit, gisterenavond besloot ik dan om mijn verblijf in deze hoofdstad met nog een dag te verlengen. Het bevalt me hier wel. Een leukere stad dan ik had verwacht op basis van wat anderen me hadden gezegd. Hier valt wél iets te zien, hier valt wél iets te doen. Akkoord, ik ben hier nog maar sinds vrijdag en ik baseer me op mijn eerste indruk maar Canberra kan je zeker niet links laten liggen als je Australië bezoekt vind ik.
Straks wandel ik nog even tot aan het Australian Institute of Sports en wat ik morgen doe, dat zie ik dan wel weer. Want ja, ik blijf nóg een dag langer. Of “minstens” een dag langer, want later deze week reis ik waarschijnlijk door naar Melbourne om daar Leni, Camilo, David en James terug te zien en om van daaruit wat naar werk te zoeken. Van Canberra neem ik in elk geval nog geen afscheid, hier kom ik zéker nog eens terug. In april voor ANZAC Day, dat hoop ik écht, en dan misschien nog in juli vlak voor mijn terugkeer naar België, in de hoop dat de Ieperse Menenpoortleeuwen dan terug “thuis” zijn in het National War Memorial alhier. In elk geval ben ik aangenaam verrast dat hier nog zo veel te doen valt. De musea, de Snowy Mountains, Mount Kosciuszko, Mount Ainslie, … Nice!
@TheJourner We're happy you visited. Great effort on the bike, too! And Anzac Day here will be very special. Safe travels.
— Visit Canberra (@visitcanberra) March 2, 2015
Average Rating