0
0
Meteen met de deur in huis vallen: ‘base camp’ is hoe de mensen van UltimateOz het omschreven. UltimateOz is dan weer het agentschap dat mijn eerste week hier in Sydney organiseert met enkele infosessies en uitstappen. Zowel de cruise in de haven als de verplaatsing naar Bondi Beach morgen als het base camp werden en worden dus door hen geregeld.
‘Base camp’ heet dus niet echt Base camp. Het gaat in feite om Melaleuca backpackers, een soort camping site voor backpackers dus, gelegen iets boven Newcastle op een drietal uurtjes van Sydney.
Eergisteren vertrokken we naar ginder met de bus nadat we in de voormiddag wat meer info kregen over wat UltimateTravel nu allemaal doet. Dat je bij hen terecht kan voor alle info over excursies, rondreizen, solliciteren of richting Nieuw-Zeeland, Thailand of Fiji trekken. De foto’s daarbij doen je uiteraard watertanden. Je wil het allemaal doen en nog liefst zo snel mogelijk ook. Reiskriebels overal!
Voor deze ‘inleidingsweek’ waren we in minstens twee groepen ingedeeld (aangezien ik zelf in groep B zat/zit) en die kwamen nu allemaal samen. Terug wat nieuwe gezichten dus, ook nog wat extra Belgen en Fransen en Engelsen en Canadezen en zo! Geen overvloed aan Duitsers meer..
De eerste avond in ‘Base camp’ werd gevuld met – in die volgorde – met z’n allen dezelfde selfie nemen met kangaroo Josey, wat chillen/voetballen/aperitieven, een diner met 48 pizza’s, het drinken van goon (een soort witte wijn die hier blijkbaar erg populair is bij jongeren wegens de lage kostprijs), wat simpele drinking games waar je al dan niet aan meedeed en een afsluitende wandeling naar het nabije One Mile Beach waar de gezelligheid werd verder gezet. Op het strand was het vooral de indrukwekkende sterrenhemel die opviel. Zalig, zo weinig lichtpollutie…
De volgende dag (gisteren) moesten we al om 06.30u uit de veren. Dat was echter buiten de plaatselijke hanen gerekend die ons al een uur vroeger uit de wol kraaiden. Toch blijven liggen tot de wekker; uit principe.
Na het ontbijt vertrokken we met 4×4’s richting de duinen nabij Stockton Beach. Beschermd natuurgebied, beschermd aboriginalgebied sinds de archeologische vondsten van aboriginals die meer dan 1500 jaar oud waren! Wij kwamen hier echter om – naast van het sublieme zicht te genieten – te sandboarden. Een simpele hardplastieken plank, boven op de duin, erop zitten en naar beneden sjezen. Plezant, best wel snel en een overload aan zand in de kleren als gevolg.
Hierna reden we door naar Stockton Beach zelf waar ik het niet kon laten om de zee in te duiken. Lekker warm, echt. Het was pas achteraf dat ik hoorde dat het daar gevaarlijk was voor de rip currents en dat er (al dan niet gemeend gezegd) hier haaien konden opduiken. Soit, geen gezien, verfrissend/verkwikkend uit de zee gekomen. Wat deugd deed, want de zon brandt hier echt wel goed in Australië. Goed insmeren was en blijft de boodschap..
Terug naar Base camp dan om sterker schoeisel aan te trekken en naar Tomaree Head te rijden. Een heuvel, aan het uiteinde van Tomaree National Park, vlakbij de oceaan. Het hoogste punt op 116 meter was ons doel. Een stevige wandeling was het nu niet, maar wel een mooie, met onderweg enkele grote hagedissen (toch de grootste die ik zelf ooit zag) en voor het eerst ook een slang-in-het-wild. De slang zat in een boomholte verscholen en was duidelijk banger van mij dan omgekeerd want toen ik bewoog om mijn fototoestel te nemen kon ze zich niet sneller in haar holte terugtrekken… Het was een kleine, zwarte slang, meer weet ik er ook niet van…
Het zicht bovenop Tomaree Head was paradijselijk te noemen. Nelson Bay, Zenith Beach, Smaller Island, stuk voor stuk prachtig om zien. Enkele lokale gevechtsvliegtuigen passeerden ook nog even, als ware het onze officiële verwelkoming in Australië. Filmpje volgt op het Youtubekanaal!
’s Namiddags waren de meesten van ons vrij. Audrey, Mathilde, Pierre en Tim kregen een surfles voor de kiezen terwijl wij gingen chillen op het strand. U snapt het al: ik terug de zee in. Koud. Echt koud. Andere stroming? Of is het zeewater ’s ochtends gewoon warmer dan ’s middags? Geen flauw benul. Koud was het in elk geval en vol zeewier ook. Na nog een klein rugbypartijtje op het strand gingen we terug naar Base camp waar we aan het office Bugsy ontmoetten, de plaatselijke kaketoe. Prachtig beest bij wie vooral Fabian erg geliefd was blijkbaar. We vernamen er van Mick – die op Melaleuca werkt – dat ze op hun site ook dieren verzorgen, vooral dan alle soorten gevogelte. Bugsy mist een teen, de kleinere kaketoe Rosie heeft een mentaal probleempje blijkbaar, andere dieren werden bijvoorbeeld afgestaan door hun eigenaars wegens te agressief. In elk geval een boeiende job die Mick heeft.
Daarna volgde alweer een gezellige avond. Een gezellige avond waar Blandine, Axel en Bram de show stalen. Rond 21.00u stond ‘UltimateOz got Talent’ op het programma, waarin het drietal een eigen interpretatie gaf aan ‘The Lion Sleeps Tonight’. De hoofdprijs was hun deel, vanaf nu is het wachten op hun eerste album!
Opnieuw sloten we de avond af onder de sterrenhemel boven One Mile Beach, dit keer inclusief kampvuur.
Ook deze ochtend was de wekdienst weer op post. In een kamer gedeeld door een Française (Blandine), een Nederlander (Bram), twee Duitsers (Lena en Fabian) en mezelf klonk het als een mengeling van “Putain!”, “Scheisser Hahn!” en “I want to kill that rooster!”.
We vertrokken rond 8 uur met de 4×4’s terug richting Nelson Bay waar we op de boot stapten op zoek naar dolfijnen. Na lang zoeken zagen we die ook in de verte, het waren er een drietal, maar vooral te zien op een foto na goed inzoomen.. Bij het terugvaren werd aan de zijkant van de boot een net uitgelaten waar we in konden gaan liggen. Met zijn veertienen (yep, waaronder mezelf) deden we dat dan ook. Plezant, maar vooral zorgend voor pijnlijke voeten..
Terug in de haven werden fish & chips gegeten en dan gingen we terug de bus op. Het einde van de week begint te naderen, contactgegevens worden uitgewisseld en de eerste plannen worden gesmeed. Ik ga volgende week met nog enkelen van onze groep op surfkamp (yes!), anderen blijven nog even in Sydney of trekken verder door.
Na het surfkamp is het voor mij nog een vraagteken. Richting het Noorden van de Oostkust trekken om dan terug te keren richting Sydney tegen de eindejaarsfeesten lijkt in pole-position te liggen, maar of het zo ver komt is nog maar de vraag. Mogelijk blijf ik gewoon even in Cairns om er in het Great Barrier Reef te gaan duiken. We zien wel!
“We zien wel!”, heerlijk om zo’n mentaliteit te kunnen aanhouden…
Average Rating