0
0
De voorbije dagen waren beste wel raar voor mij hier Down Under, wetende dat er in België plots even over mij gesproken werd.. In krant ‘Het Laatste Nieuws’ had Mathew Ryan, doelman van Club Brugge en de Australische nationale ploeg, verteld dat er een Belgische Clubsupporter hier op reis was en naar alle matchen van Australië op de Asian Cup kwam kijken. Velen dachten dat het om mij ging, onterecht. Na de match tegen Oman een kleine twee weken geleden had ik Maty wel ontmoet, hadden we een selfie genomen en had ik die naar hem getweet met een kleine bedanking. Een selfie enerzijds, een quote anderzijds, de link was iets te snel gelegd en resulteerde in een kort telefonisch interview met Club Brugge. Het verslag hiervan kwam op hun site en in de minuten en uren die volgden werd het artikel ook nog door andere sites overgenomen. Ik had dit zwaar onderschat en hoefde al die aandacht ook niet. Het artikel en interview waren leuk voor even, maar ik ben toch blij dat die – toegegeven kleine – storm intussen is gaan liggen.
De spreekwoordelijke storm bevond zich gisteren in het ANZ Stadium – voor grote tornooien ‘Stadium Australia’ genaamd – waar de finale plaatsvond van de AFC Asian Cup. Enkele kamergenoten in mijn hostel waren zelfs speciaal hiervoor naar Sydney afgezakt. Mukhtar en Thanha bijvoorbeeld, twee Aussies van Afghaanse origine, maar ook 김철곤, een Zuid-Koreaan die ik gemakshalve maar bij zijn Westerse naam ‘Iron’ zal benoemen. Bekt en typt namelijk net iets makkelijker dan 김철곤. Soit. Mukthar, Thanha en ikzelf supporterden voor de Socceroos, Iron voor de Zuid-Koreanen..
Iets voor 16.00u vertrok ik met de Afghanen naar het stadion. Op de trein begon Mukthar een gesprek over Auschwitz met een Sydneysider van Poolse origine. Nogal contrasterend met het feit dat we onderweg waren naar een voetbalfeest! Verder vroegen ze mij ook naar wat België voorstelt als voetballand. Of we goede voetballers hebben? Of we al aan een WK deelnamen? Het moge duidelijk zijn dat ze minder kaas van voetbal gegeten hadden als ze lieten uitschijnen. Zeker in vergelijking met Iron die zonder aarzelen Hazard, Mirallas en Kompany opnoemde toen ik zei dat ik Belg was.
Aangekomen aan het Olympisch park van Sydney hielden we eerst halt aan The Brewery, een pub met zicht op het stadion en met de mogelijkheid om je op het terras van wat Aussie kleuren te laten voorzien. Mukthar en Thanha wilden zich laten schminken en uiteindelijk heb ik me ook maar laten overhalen. Met mijn Clubshirt, Clubsjaal en Australische vlag had ik nog geen geel of groen, dus dan heb ik mijn gezicht maar met die kleuren laten upgraden.
Hierna besloten we wat rond te hangen om het stadion en de sfeer op te snuiven. Tussen de overvloed aan Australiësupporters waren er naast Zuid-Koreaanse amper andere kleuren waar te nemen. Hier en daar een Messi of een shirt van Duitsland, naast ook enkele Japanners die ongetwijfeld hun ploeg in de finale hadden verwacht, maar meer niet. Een Australische supporter herkende mijn shirt ook: “Got your Maty Ryan shirt on, hey? How long d’ya reckon Club Bruges ’s gonna be able to hold on to ‘m?”. We waren het erover eens dat we Ryan liefst nog minstens twee jaar bij Club zouden zien. Liever dat dan dat hij elders zou gaan bankzitten..
Rond halfzeven gingen Mukhtar en Thanha het stadion binnen en besloot ik iets te gaan eten. Aan één van de kiosken waren namelijk pannenkoeken met Nutella te krijgen en de verleiding was onweerstaanbaar. Onderweg om eerst geld te gaan afhalen werd ik opnieuw aangesproken. “Excuse me? I like your shirt!” – “Thanks!” – “I’m Maty’s mum..”. Aldus ontmoette ik ineens de ganse Ryan-familie. Zijn moeder, zijn oom, noem maar op. Supervriendelijke en joviale mensen!
Iets na zevenen ging ik dan het stadion binnen. Ik bleek helemaal bovenin de hoofdtribune te zitten. Qua overzicht op het veld absoluut top (het ganse veld in één oogopslag), maar ik zit toch liever wat dichter bij de actie. Diegenen naast mij die een verrekijker mee hadden gebracht, hadden geen ongelijk trouwens. Ergens had ik ook wat festiviteiten verwacht voorafgaand aan de finale. Dit is niet voor niets de finale van het grootste voetbaltornooi in Azië en het grootste voetbalevenement ooit in Australië, toch? Het beperkte zich tot – daar was ze weer – Havana Brown die wat nummers kwam zingen en danskes plaçeren. Om over naar huis te schrijven was het echter niet. Verder was er bijvoorbeeld ook geen grote artiest die het volkslied kwam zingen of zo, al bekijk ik dit positief: Kylie Minogue werd me in elk geval bespaard.
De wedstrijd zelf vond ik een vrij bitsige partij met vooral veel druk van de Koreanen maar weinig kansen aan beide kanten en best wel wat frustraties omdat het bij de Socceroos vaak wat te traag ging qua passing. Qua sfeer waren de rood-blauwen trouwens het luidst, al staken de Australiërs er nu en dan toch ook wel bovenuit toen ze ‘Aussie Aussie Aussie Oi Oi Oi!’ scandeerden. Het venijn van de wedstrijd stak hem in de staart van elke speelhelft. Elke helft van de reguliere speeltijd kende een goal in de slotminuut, zij het niet door dezelfde ploeg gescoord waardoor er verlengingen kwamen. Opnieuw hetzelfde daarin: een doelpunt aan het einde van de eerste verlenging kwam van de voet van James Troisi en bracht het goudgele deel van de 76 385 supporters terug in vervoering. Het bleek de winning goal te zijn en de vreugde na het laatste fluitsignaal was immens.
Voor het eerst kroont Australië zich tot kampioen van Azië; door de boxen weerklonk een mix van ‘Wake me up’ (Avicii) en ‘Down Under’ (Men at Work). Leuke en aanstekelijke combo, het moet gezegd! Officials van allerhande federaties betraden het podium en werden uitgejouwd, met uitzondering van de voorzitter van de Australische voetbalfederatie FFA uiteraard. Australië won de fair-play award en had met Massimo Luongo de ‘most valuable player’ en met Maty Ryan de beste doelman van het tornooi in de eigen rangen. Naast hen werd ook Ali Mabkhout gehuldigd als topschutter van het tornooi. Hierna kregen de Zuid-Koreanen hun medailles uitgereikt en daarna volgde nog maar eens boegeroep. Er werd namelijk aangekondigd dat aan de winnaars van de Asian Cup de trofee zou worden uitgereikt door de voorzitter van de AFC én die van de FIFA… Sepp Blatter dus. Ook hier ongeliefd. De Socceroos lieten het uiteraard niet aan hun hart komen. Captain Mile Jedinak stak de trofee omhoog en Australië zou Australië niet zijn als dit niet door vuurwerk werd vergezeld!
De spelers begonnen aan hun ereronde en ik maakte van de gelegenheid gebruikt om naar beneden te crossen en te proberen plaats te nemen in de lagergelegen tribunes, dichter bij het veld en de festiviteiten. Daar ontmoette ik Hayden en zijn twee zoontjes die in Clubshirts uitgedost waren. Hij wist me te vertellen dat hij vooral de makelaar van Ryan erg goed kent en dat Mathew het heel erg naar zijn zin heeft in Brugge en erg graag langer bij Club zou blijven, ook al wordt de interesse steeds groter en kan er niets gegarandeerd worden.
@beckmikkel hey just found someone else in @ClubBrugge kit here supporting @MatyRyan and @Socceroos pic.twitter.com/NhnF0b18BQ
— @Hayden Knowles (@Haydenknowles) January 31, 2015
Kort na middernacht nam ik de trein terug naar het centrum van Sydney. Ook op de trein werd mijn Clubshirt herkend en sloeg ik een praatje met enkele Aussies. Het doet plezier dat Club Brugge duidelijk aan naamsbekendheid wint Down Under. In mijn hostel zag ik Mukhtar, Thanha en Iron terug. Die laatste had het verlies gelukkig goed verteerd en was gewoon blij een goede match en een goede finale te hebben gezien.
Op Twitter had ik intussen ook gezien dat de ganse ploeg vandaag in ‘Pitt Street Mall’ zou zijn rond 10.00u en dus had ik mijn wekker om 07.30u al gezet om uiterlijk rond kwart voor negen te kunnen vertrekken, wetende dat daar wel wat volk op af zou komen. Toen ik klaar was om de deur uit te gaan bleek dat de Afghaanse kamergenoten ook mee wilden maar de weg niet wisten en zo vertrok ik uiteindelijk pas rond tien voor tien, samen met hen, om rond kwart na tien aan te komen aan het bewuste shoppingcenter. De interviews en huldigingen had ik dus gemist en het volk stond te dicht op elkaar om spelers te kunnen ontmoeten en handtekeningen op mijn Australische vlag te laten zetten. Jammer, al was het fijn om dit ganse gebeuren hier mee te maken.
Een heerlijke energieboost en afwisseling was dit alles ook, ik zie het terug zitten om volop de zoektocht naar een farmjob te hervatten! Al denk ik er ook over na om naar het weekend toe de Jenolan Caves te gaan bezoeken die Aimee en Saskia me eerder hadden aangeraden.. ’t Komt allemaal goed!
Average Rating