0
0
Je moet je dromen volgen! Je moet je hart volgen! Denk aan wat je zou doen mochten geld en tijd geen probleem zijn! Denk aan wat je wou als kind! Doe datgene wat je het gelukkigst maakt! Iedereen zegt het en iedereen weet dat het allemaal klopt. Simpel is het echter niet. Toch niet als je een eeuwige twijfelaar bent en je je altijd bij keuzes afvraagt welke keuze nu de beste voor je is terwijl je dat zelden op voorhand kan weten en je dus wel beseft dat je er beter niet over zou zitten nadenken maar het toch doet.
“Waar wil ik staan binnen 10 jaar?”. Ik heb geen flauw idee. De voorbije 12 jaar is het minstens vijf keer veranderd. Eerst wilde ik bijvoorbeeld archeoloog worden. Daarna sportmanager. Daarna sporteventmanager. Dan wereldreiziger en schrijver, blogger, fotograaf. Ik weet het niet meer.
Wat ik wou als kind? Als profvoetballer bij Club Brugge in de finale van de Champions League met een omhaal à la Van Basten in de laatste minuut van de wedstrijd voor de 1-0 overwinning zorgen. Op de fiets waande ik me Miguel Induraín, in een go-kart Ayrton Senna, in een zwembad Fred Deburghgraeve en met de handboog in de hand Robin Hood. Een topsporter zal ik nooit meer worden, maar mochten tijd en geld geen probleem vormen, dan kocht ik me nieuw boogschuttersmateriaal en ging ik er een jaar of vijf volledig voor, met als doel die andere grote kinderdroom: de Olympische Spelen. Sport is een rode draad, de Spelen een droom.
Dan past dat idee van sporteventmanager misschien ook nog. Ik droom alvast van een scenario waarbij ik ooit de Belgische Sebastian Coe wordt en de Olympische Spelen naar mijn mooie Belgenlandje kan halen. Een ijdele droom, ongetwijfeld, maar wie zijn doelen bereikt heeft de lat niet hoog genoeg gelegd en dus droom ik maar verder.
Doen wat me het gelukkigst maakt? Ook dat wijzigt vaak. Vroeger was ik het gelukkigst op een voetbalveld, nu als ik kan reizen en mensen ontmoeten. Mijn bijna tien maanden in Australië waren leerrijk op dat vlak. Die vrijheid om te kunnen gaan en staan waar je wil met mensen van over gans de wereld. Op een donderdagmiddag in Sydney beslissen dat je die avond naar het concert van de Foo Fighters gaat en de volgende dag naar Canberra verhuist. Gewoon, omdat het kan. Heerlijk, toch? Ik wil de hele wereld zien. Van Alaska tot Nieuw-Zeeland over Madagascar, Antarctica en Bora Bora, met zichten op Machu Picchu, Mount Everest het Noorderlicht en nog veel meer. Ultiem ooit rijk genoeg zijn om mezelf een ruimtereis te kunnen permitteren of gewoon om full-time reiziger te kunnen zijn.
Terwijl ik dat dan doe, hoop ik erbij te zijn op alle grote evenementen. Idolen en andere beroemdheden ontmoeten, kunnen zeggen “ik was daarbij”. Van de finale op een WK Voetbal tot de uitreiking van de Academy Awards. Van het White House Correspondents’ Dinner tot de Olympische Spelen. Van het filmfestival van Cannes tot het Carnaval in Rio de Janeiro. De hand schudden van presidenten en Maradona’s, van Al Pacino’s en Brian May’s, van Dalai Lama’s en Richard Bransons. Rondreizen van het ene grote gebeuren naar het andere, ik zou het zeker ook niet erg vinden. Om er freelance medewerker te zijn of om van daaruit verslag uit te brengen. Liefst wel met zo weinig mogelijk deadline of andere stress, maar toch.
Dat alles terwijl ik de voorbije jaren ook al meermaals losse ideeën door mijn hoofd geschoten kreeg voor mogelijke projecten in binnen- en buitenland. Van wat ik zou doen met een eilandengroep mocht ik die ter beschikking hebben en carte blanche krijgen tot een bepaalde app die ik zou willen creëren en waar ik écht in geloof maar waar ik de kennis voor ontbeer om die te ontwikkelen. In beide gevallen om mensen samen te brengen én buiten te brengen, terwijl ze zouden bijleren en hun kennis verruimen. Omdat mensen nu eenmaal weg moeten uit de comfort zone, of toch zo veel mogelijk naar mijn eigen bescheiden mening.
Ooit moet ik anderzijds ook wel eens gaan settlen. Ooit wil ik een goeie papa zijn voor toekomstige kinderen en een goeie man voor mijn al even toekomstige vrouw. Op dat moment heb ik een vaste job nodig en denk ik weer in de richting van dat sportevenementmanagement. Dan droom ik van een carrière als stadion- of eventmanager in de toekomstige nieuwe voetbalthuis van Club Brugge of van die job waarin ik Olympische Spelen organiseer in België of in dat andere land waar ik mijn hart verloor: Australië.
Alle bovenstaande ervaringen wil ik bovendien ook kunnen delen. Via blogs op mijn website of zelfgeschreven (e-)books. Om mensen te kunnen inspireren tot het doen van datgene waar ze zich goed bij voelen. Bijvoorbeeld het dagelijks pendelen naar en van het werk leert mij dat ik iets anders wil. Ik kijk op de trein rond en zie ongelukkige eenzaten. Zo wil ik niet worden. Het zijn (hopelijk) geen eenzaten, maar ze lijken wel zo, swipend op hun smartphones, lezend in hun boeken en kranten, oortjes op de ervoor voorziene plaats. Te veel mensen lijken uiting te geven aan een smeekbede naar bevrijding uit de dagelijkse sleur. Ze staren naar buiten met een blik die verraadt dat ze niet op die trein thuishoren maar ergens daarbuiten, in een andere, leukere wereld. Ook ik betrap mezelf erop. Ik wil niet pendelen, ik wil reizen. Ik wil van een hobby mijn beroep maken. Ik wil niet zitten maar actief bezig zijn en/of sporten. Ik wil geen dagelijkse sleur maar elke keer iets nieuws. Ongetwijfeld denken anderen er hetzelfde over en hen wil ik dan inspireren. Hopelijk heb ik ooit dergelijke invloed. Hopelijk kan ik ooit mensen aanzetten tot gelukkiger zijn, tot glimlachen, tot het doen van datgene wat ze altijd al hebben willen doen.
Ik heb het gevoel dat dit het moment is voor mij om keuzes te maken. Maar welke keuzes? Waar wil ik nu eigenlijk naartoe? Wat wil ik bereiken? Wie ben ik? Wat maakt mij het gelukkigst? Wat moet ik NU doen om LATER te kunnen doen wat mij gelukkig maakt? Hoe kan ik volledig mezelf worden en zijn?
De tijd zal het waarschijnlijk wel uitwijzen, maar het zou zo makkelijk zijn om eindelijk een manier te vinden om ofwel alle ambities en dromen te kunnen combineren, ofwel één welbepaalde keuze te kunnen maken en er vol voor te kunnen gaan. Al is het maar voor mijn gemoedsrust. Keuzes willen maken enerzijds, maar constant twijfelen en te veel nadenken anderzijds. Mijn Gordiaanse knoop ken ik, maar hoe ik ze moet doorhakken, dat heb ik nog niet uitgevist.
“I have no idea what I’m going to do tomorrow.” – Larry Daley (Ben Stiller)
“How exciting!” – Theodore Roosevelt (Robin Williams)
– ‘Night at the Museum 3: Secret of the Tomb’
Average Rating