0
0
Deel twee van de ‘Outback adventure’-trilogie! Ik ben net aangekomen in Adelaide, zes dagen na het schrijven en publiceren van de vorige blog, en ga verder op dezelfde structuur ervan. Helemaal onderin dus een oplijsting van wat we allemaal deden de voorbije dagen, maar eerst enkele highlights nader beschrijven. Ik zal opnieuw proberen het kort te houden, maar of dat lukken zal is een andere vraag..
Ik eindigde vorig blog met het feit dat ik een ‘astro tour’ zou gaan doen die avond, samen met Aimee, Daniella, Stefan en Trisha. Trisha hebben we er uiteindelijk niet gezien, dus we waren met zijn vieren (uit onze groepen) om door de verrekijkers en telescopen lichtjaren ver te kijken. Interessant, leerrijk, het doet je beseffen hoe klein je bent, dergelijke clichés. Al zag het er voor een niet-kenner als mezelf allemaal een beetje hetzelfde uit door de telescoop: sterren zijn witte stippen… Enfin, we zagen wel Mars met het blote oog, net als Andromeda en Sirius bijvoorbeeld die we ook van naderbij bekeken door de telescoop.
De volgende dag, dag 10 al van de trip, genoten we eerst na een korte nacht van de zonsopgang boven Uluru en Kata Tjuta, dit keer van op een duin nabij Kata Tjuta (aka ‘the Olga’s’). Daarna gingen we opnieuw wandelen. Een lus van iets meer dan 8 kilometer dit keer, in ‘the valley of the winds’ door Kata Tjuta. Een kleine twee uur bergop, bergaf, rots op, rots af, maar enig mooi. Veruit de mooiste wandeling tot dan toe. Daarna reden we door naar Kings Canyon om te gaan overnachten in swags.. Swags blijken veredelde slaapzakken te zijn die je helemaal dicht doet alsof je in een lijkzak ligt. Niet voor claustrofobici dus (voor zover dat woord bestaat) en ook niet bepaald comfortabel. Al is het wel een unieke ervaring om zo in open lucht te slapen.
Dag 11 werd opnieuw een vroege ochtend want om 5u werden we al gewekt, in mijn geval met een pijnlijke rug door de beperkte matrascapaciteiten van zo’n swag. Voor de derde dag op rij stond een wandeling op het programma, dit keer een ‘rim walk’ of anders gezegd: eerst de canyon beklimmen en dan boven rondwandelen. Hoogtepunt voor mij hier was de afdaling midden in de canyon naar de ‘garden of eden’ waar er zich naast een vijver/waterval ook bomen en planten bevinden die dateren uit de jurassic periode maar jammer genoeg niet over de nodige stembaden beschikken om ons over die Dinosauriërs te vertellen… Soit, alweer een absolute aanrader qua wandeling; genieten. Wandelen rond Ayers Rock, door Kata Tjuta en bovenop Kings Canyon, het is een sublieme trilogie.
’s Avonds waren we terug in Alice Springs voor de laatste avond met onze groep. Daniella, Emmanuelle, Nay en Jae gingen in een Outback-restaurant gaan eten, de rest (ook ik dus) in Memo Club. Daarna gingen we nog iets gaan drinken in Monte’s, waar we zouden blijven tot iets na middernacht om Saskia een gelukkige verjaardag te wensen. Florent, Jason, Jae en ikzelf zijn daar echter al iets vroeger vertrokken, want wij moesten er ’s anderendaags alweer om 4 uur uit om door te reizen richting Cooper Pedy..
Ook Shorty (onze gids de komende dagen), Squatter en Aimee waren al vroeger vertrokken, na Memo’s al. Die laatste twee zijn dan nog de enigen waarvan ik geen afscheid heb kunnen nemen, want zij verlieten blijkbaar Memo’s terwijl ik naar het toilet was. Net hen. Net zij twee. Toch wel jammer dat het net gaat om onze topgids van de voorbije 11 dagen en om mijn Air Force bully. Als er nu één iemand was in onze groep waar ik nog afscheid van had willen nemen, dan was zij het natuurlijk. Ik probeer het dan maar positief te zien door te hopen dat “geen afscheid” even veel betekent als “hen zie ik later nog terug”. Of dit ijdele hoop is, dat zien we later dan wel zeker…
En zo komen we bij vrijdag. Dag 12. Veruit de minste dag voor mij op de tour tot nu toe. Rijden van Alice Springs naar Cooper Pedy. Nieuwe gids: Shorty. “Nieuwe” groep: Florent (Frans), Jason (Aussie), Jae (Koreaan), Alicia (Canadese), Justine (Canadese) en mezelf. Vier mannen uit “onze” groep, twee vrouwen uit de andere groep. Op zich al een erg kleine groep en dan zijn we van nature uit nog eens 4-2 opgesplitst. Dat terwijl we tussen Alice Springs en Adelaide vooral kilometers zullen vreten omdat we door woestijngebied rijden en hier amper iets te beleven valt. Bovendien is Shorty ook geen zo’n goede gids als Squatter: minder sociaal, minder geïnteresseerd en vooral ook zich een pak minder van de groep aantrekkend. Neem daar nog bij dat ik van enkelen geen afscheid heb kunnen nemen en je snapt waarom ik een mindere dag had. Voor het eerst hier in Australië had ik graag even enkele uurtjes teruggekeerd naar mijn comfort zone in Ieper, thuis, in mijn eigen bed slapend, op mijn gemak. Even weg van deze nieuwe situatie en gewoon wat rusten in mijn eentje, ik had het niet erg gevonden, maar goed, we gaan door! Coober Pedy is trouwens de moeite om te bezoeken, maar ik zou er niet willen wonen, ook al is het de wereldhoofdstad van het opaal. Het ondergronds slapen in Coober Pedy viel trouwens ook heel goed mee! Zeker doen als je er de kans toe krijgt.
Zaterdag 29 november was zo al dag 13 van de trip dus. Ik was blij dat ik goed geslapen heb, zelfs al moesten we alweer vroeg vertrekken, om 5.30u dit keer. Veel deden we niet vandaag. Blijkbaar was het enkel de bedoeling om van Cooper Pedy tot in Quorn te geraken, meer niet. We stopten aan het zoutmeer Lake Hart dat echt wel uit zout bestaat. Een kwartier later smaakte ik het nog.. (Ja, ik heb geproefd, ja!). De volgende noemenswaardige stop was Woomera dat zichzelf omschrijft als “the world’s largest test and evaluation range”, ’s werelds grootste militaire testbasis dus. En dat was het dan zowat voor dag dertien. Shorty bracht ons nog tot in Port Augusta waar we voor het eerst sinds Darwin terug zeewater zagen en waar de Stuart Highway eindigt en toen kwam hij – als gids dan nog – af met de vraag of we nog iets wilden doen of gewoon wilden doorrijden naar het hotel. Ik durf ervoor wedden dat Squatter wel ergens iets boeiends in de buurt had gevonden, maar Shorty lijkt zich niet veel van zijn job aan te trekken…
Op die manier kwamen we na twee saaie dagen bij dag 14, gisteren. Van Quorn naar Parachilna, via de Flinders Ranges. Die waren uiteraard het hoogtepunt van de dag. Rond halfelf begonnen we te wandelen. Zo’n zeven kilometer in totaal, die ons brachten tot aan de ‘Wangarra lookout’ met een subliem zicht over de Ranges. Een zicht dat doet denken aan Jurassic Park of de tv-serie ‘Terra Nova’ . We stonden te midden een groot bos/woud dat omgeven was door de heuvel-/bergketen die de Flinders Ranges zijn. De wandeling was niet zo top als die in het Uluru/Kata Tjuta NP, maar het zicht hier was echt wel subliem. In de namiddag reden we dan door naar eerst Blinman, het hoogst gelegen dorpje van South Australia, en daarna dus Parachilna, dat met ons erbij ineens voor een nacht van inwonersaantal is verdubbeld. In Parachlina leven slechts zes mensen… Het avondeten hier was trouwens een bord met zowel kameel als kangaroo als emoe. Alle drie best wel lekker! Al waren ze ook wel alle drie op een andere manier bereid, dus dat doet er ook wel veel aan.
Vandaag dan! Eén december en de zomer is hier in Australië officieel begonnen! Yeeehaaaa!
Zonet zijn we in Adelaide aangekomen na vier dagen met niet echt veel te beleven, Cooper Pedy en de Flinders Ranges uitgezonderd. We reden in de voormiddag van Parachilna naar Melrose. Onderweg passeerden we een stilstaande trein die volgens Shorty de langste front-pull trein in de wereld is, maar liefst 2,85 kilometer lang! In de namiddag gingen we dan wijnproeven, een idee dat vooral Frenchy Florent erg blij maakte. We proefden vijf witte wijnen, een rosé wijn, zes rode wijnen, een likeur, een porto en een altaarwijn. Florent kocht twee flessen, Shorty één, ik geen. Er was jammer genoeg geen enkele die ik echt ‘wow’ vond..
Vanavond gaan we mogelijk samen nog even de stad verkennen, maar daarna nemen we afscheid van Alicia, Justine en Jason die niet verder reizen dan Adelaide. Morgen zijn we vrij om te doen wat we willen hier in Adelaide en daarna trekken we verder naar Melbourne waar ik enkele oude bekenden zal terugzien!
PS/ De titel van deze blog even verduidelijken? Ok dan. We verlieten het Northern Territory voor South Australia dat er erg verlaten uitziet met enkel kleine dorpjes en veel woestijnachtig gebied. Luc De Vos verliet ons en liet Vlaanderen in rouw, Aussie cricketspeler Phillip Hughes deed hetzelfde hier in Oz na ongelukkig te zijn geraakt door een cricketbal tijdens een wedstrijd. Verder verlieten Aimee, Daniella, Emmanuelle, Meghan, Nay, Saskia, Yurina, Dean, Scott en Squatter ons eerder en verlaten Alicia, Justine en Jason ons vandaag. Neem daar nog bovenstaande foto bij van het zoutmeer en het lijkt me vrij duidelijk waarom ik die term koos als titel, denk ik dan 😉
En dan nu de beloofde oplijsting van gedane zaken!
(Ook hier voeg ik later nog wel links toe met meer info.)
Dag 10 – Kata tjuta > Kings Canyon
- Zonsopkomst @ Kata Tjuta
- ‘Valley of the winds’ walk
- Tjukaruru Road
- Curtin Springs station
- Dune with view of Mount Connor (Atilla) and Lake Amadeus
- Swag night @ Kings Creek Station
Dag 11 – Kings Canyon > Alice Springs
- Kings Canyon rim walk
Dag 12 – Alice Springs > Cooper Pedy
- The Breakaway’s
- Dog fence
- Umoona, opal mine and museum
- The Big Winch, lookout point
- Josephine’s gallery
Dag 13 – Cooper Pedy > Quorn
- Lake Hart (salt lake)
- Woomera
- Port Augusta
- Quorn
Dag 14 – Quorn > Parachilna
- Proby’s grave
- The Kanyaka ruins + Woolshed ruins
- Wilpena Pound: Walk in Flinders Ranges
- Old Wilpena Station
- Stokes hill lookout
- Blinman
- Parachilna
Dag 15 – Parachilna > Adelaide
- Walloway Train Crash Memorial
- Sevenhill’s winery (Clare valley)
- Adelaide
Average Rating