0
0
Zaterdag 24 mei 2014. 19.00u. Dominion Theatre, Londen. Ik zit in rij V, zitje 29 en heb geen idee wat te verwachten. Ik kijk uit naar wat staat te gebeuren, maar ben angstig tegelijk.
Nooit eerder zag ik een musical en eerlijk gezegd heb ik mezelf ook nooit als een mogelijke musicalfan gezien. Deze musical werd echter gemaakt rond de muziek, de betekenis en de invloed van Queen, in mijn ogen de beste groep aller tijden. De musical startte twaalf jaar geleden en moet voor een of andere – voor mij onbekende – reden op 31 mei 2014 stopgezet worden.
Ik wilde er echt bij zijn voor die allerlaatste op 31 mei, maar de tickets voor deze show zouden pas later in verkoop gebracht worden dus besloot ik om tickets te kopen voor de editie van een week vroeger. Eventueel wachten was me het risico van een te snelle uitverkoop niet waard. Dus wachtte ik niet op de verkoop voor die laatste performance, maar kocht tickets voor de avondshow van deze rockmusical op 24 mei.
Mijn eerste musical, geen idee wat te verwachten. Ik heb een vrij goed zicht op het podium en ben toch wat nerveus. Ik zal eindelijk ‘We will rock you’ zien. Ik ben daar blij om en heb het raden naar waarom ik dit niet eerder deed. Tegelijk ben ik bang, net zoals ik Queen’s coverband ‘Killer Queen’ zag op 25 augustus 2012: het is de muziek van Queen, maar het is toch niet hetzelfde, dat kan ook niet. De muziek was top, maar ik had niet hetzelfde gevoel als die duizenden mensen waarschijnlijk hadden in Wembley in ’86. Dat gevoel zal ik ook nooit hebben.
Het maakt me angstig, want ik wil niet dat deze musical slecht is. Het mag dat niet zijn. Het gaat over Queen, het bevat Queens muziek. Dit moet goed zijn. Er is geen plaats voor ontgoocheling. Die mag er niet zijn.
En die was er niet.
Het zou een van de beste zaken worden die ik ooit heb gezien.
De show start met ‘Innuendo’ en ‘Radio Gaga’ – of beter ‘Internet Ga Ga’ – en ik was meteen mee in het verhaal.
Toen kwam Rachael Wooding op het podium in de gedaante van Scaramouche. Haar eerste song: ‘Somebody to love’. Briljant. Wat een stem. Ze zou mijn favoriete personage worden in het verhaal en waarschijnlijk werden vele mannen/vrouwen in de zaal toch wel een beetje verliefd op de grappige en coole Scaramouche.
De rest van ‘We Will Rock You’ zat vol epiek. Verwijzingen naar andere rocksongs (‘Heartbreak hotel’ et alii), naar het Dominion Theatre (ja, naar ons!) en zelfs naar ‘Lord of the Rings’ (myyyy precioussss) maken deze hele belevenis absoluut fantastisch. Met ruimte voor kippenvel ook. De ode aan artiesten die te jong stierven zoals Amy Winehouse, Kurt Cobain en uiteraard Freddie Mercury was mooi, heel mooi.
Neem daar nog het personage Britney Spears bij en het was helemaal in orde. Hij bleek een soort mix tussen Thea Dalma uit ‘Pirates of the Caribbean’ enerzijds en een wannabe Jackie Chan anderzijds. “Hij”, ja, want Britney Spears blijkt een man te zijn, terwijl Meat Loaf in deze een vrouwelijk personage is. Ook andere legendes zoals Madonna nemen deel aan de show.
Meer details over de inhoud van de show zal ik niet meer verraden want dat zou deze tekst té lang gaan maken, maar ik heb er oprecht spijt van dat er een einde moet komen aan deze musical. Het is dat soort ding dat je later ooit zou willen gaan bekijken met je kinderen, als je die ooit hebt. Het ding dat een speciaal plaatsje verdient in de geschiedenis van de muziek. Het ding dat in mijn mening minstens even lang zou moeten duren als ‘Cats’ en andere beroemde musicals, zelfs al kan ik over die niet oordelen omdat ik ze nog niet zag.
Hoe ik me voelde aan het einde van ‘We Will Rock You’ bewees dat de belofte van de show om haar publiek te rocken absoluut geen leugen was. Ik trilde van emotie. Ik haatte mezelf omdat ik dit niet eerder had gezien. Ik haatte het evenzeer dat ik dit nooit meer zal zien. Maar ik koesterde het feit dát ik het had gezien. Absoluut geen spijt van. Wat vochtige oogjes ook, want het was ook een afscheid. Ik kwam terug van een soort begrafenis vol geluk, zelfs al was er die ganse avond niets wat ons eraan herinnerde dat deze show een week later zal stoppen. Het voelde.. surrealistisch. Een mix van zo vele emoties. Ik kocht drie t-shirts, een cd, een poster, een pin en een koelkastmagneet in de WWRY-shop. Ik moest. Ik heb die dingen nodig in mijn leven.
Net zoals ik een dvd zou willen van dit optreden.
Ja, ik heb de cd, maar ik weet zelfs niet of ik die ooit zal beluisteren. Deze liveshow was gewoon te goed. En hoewel de cd een opname is van de originele versie van ‘We Will Rock You’, met de originele cast, ik zag de show met een andere cast. Ongeacht hoe goed die originele versie ook moet geweest zijn, ik zou niet willen dat het beluisteren van deze cd op een of andere manier mijn herinneringen aan deze zaterdagavond vervormt.
Wat ik zag was top, dus hopelijk komt er ooit een dvd van. Ik ben hiervoor alvast beginnen bidden tot Zijne Heiligheid Farrokhus Bulsarus de Eerste. In het ideale geval met drie shows op die dvd: die met de originele cast, de laatste (die van 31 mei) en die die ik zag (24 mei). Of als die laatste twee met exact dezelfde cast blijken te zijn geweest, dan ben ik al tevreden met gewoon die allerlaatste en die met de originele cast. Zo lang die allerlaatste maar Rachael Wooding heeft als Scaramouche, Rolan Bell als Britney Spears en Kevin Kennedy als Pop. Interviews met Brian May, Roger Taylor, John Deacon, de programmator van het Dominion Theatre, West End-prominenten en andere zaken kunnen als extra’s dienen.
Ook hoop ik dat deze show niet gestopt is. Hopelijk staat het gewoon even op pauze en keert het ooit terug… Op deze planeet of op de iPlanet, maakt me niets uit. Ooit toon ik de dvd van het optreden van Queen in Wembley in 1986 aan mijn kinderen en hopelijk kan ik hetzelfde doen met een dvd van ‘We Will Rock You’ of kan ik met hen nog eens hiernaar gaan kijken. Volgende generaties moeten dit zien. Net zoals de huidige generaties dit moeten zien.
EDIT/ Net op YouTube deze opname gevonden van Rachael Wooding’s ‘Somebody to love’. Kippenvel, alweer.
Average Rating