0
0
“This is the end, beautiful friend
This is the end, my only friend, the end
Of our elaborate plans, the end
Of everything that stands, the end
No safety or surprise, the end
I’ll never look into your eyes, again“
Zo zongen Jim Morrison en de zijnen weemoedig. Ik herken dat gevoel nu toch ook wel. Die zinsnedes spookten toch enkele keren door mijn hoofd vandaag, want het afscheid was verdomme hard.
Toen ik wakker werd voelde ik al dat het niet goed zat met mijn gevoel. Wakker worden op 2 juli. Weten dat het einde er nu echt is. Mijn (voorlopig) laatste nacht in Rio was achter de rug. Ik moet hier weg. Crap. Geen prachtige stad meer, wel Brussel. Geen amusement meer, wel de bureaujob. Geen Atlantische Oceaan meer, wel die fucking NMBS-trein vol vertraging en frustratie. Maar eerst nog verlof tot zondag om te acclimatiseren, gelukkig.
Ik had met Gabi en Kristof afgesproken rond elf uur aan metrostation Gloria om van daar uit Santa Teresa en Lapa te bezoeken. Ik stond op rond een uur of acht en was blij me in een propere douchecabine te kunnen wassen. Daarna ging ik ontbijten. Beperkt weliswaar, ik had gewoon niet veel zin om te eten. Dan de tanden gepoetst en even richting Copacabana gewandeld op zoek naar nog enkele souvenirs voor het thuisfront. Daarna terug naar het hotel, uitchecken, valiezen achter laten in de bagageruimte en op naar de metro.
Sneller dan verwacht vond ik Gabi en Kristof en gingen we een kleine bar binnen zodat zij konden ontbijten. Daarna de taxi in naar Santa Teresa. Niet zo’n slecht idee zo bleek, want naar Santa Teresa moet je steil bergop op kasseiwegen. Leuk als je meer tijd hebt, maar die had ik dus niet gezien ik tegen 15u terug aan mijn hotel moest zijn om naar de luchthaven te kunnen vertrekken.
Santa Teresa is opnieuw anders dan de rest van Rio. Opvallend hoe elk plaatsje in Rio een andere aanblik heeft. Pedro do Sal, Copacabana, Ipanema, Leblon, Lapa, de Lagoa, Santa Teresa, de favela’s, … Stuk voor stuk unieke must-sees. Ik begin te beseffen dat ik beter nog een week langer was gebleven om samen met Gabi en Kristof (of alleen desnoods) deze prachtige stad verder te ontdekken.
Soit, Santa Teresa blijkt een erg rustige, gezellige buurt te zijn met best wel knappe huizen in diverse stijlen en kleuren. Aan hotel ‘Santa Teresa’ (originele naam!) hielden we even halt om aan de portier te vragen waar we nu eigenlijk exact waren, waarop hij ons ineens binnenliet om te kunnen genieten van het uitzicht van op het terras aan het zwembad van dit best wel sjieke etablissement (aan de Veuve Clicquot-sponsoring te zien).
Van daar gingen we dan verder richting meer van die prachtige vergezichten. We belandden bij ‘The Parc of the Ruins’, de ruïne van een Belle Epoque-huisje dat nu was aangepast zodat je naar het dak ervan kon stappen voor een prachtig panoramisch zicht over onder andere de haven en de Suikerbroodberg. Opnieuw een plekje dat ik zeker zou aanraden voor een mooi zicht op de stad, in een dorpje waar volop gewerkt wordt aan de vernieuwing van de tramlijn die het geheel van Santa Teresa ongetwijfeld nog mooier, gezelliger en authentieker maakt.
Verder naar beneden kwamen we bij Lapa aan. Uiteindelijk ben ik in mijn (iets meer dan) drie weken Brazilië/Rio nooit in Lapa uitgeweest, maar nu zag ik het bij daglicht en kon ik bevestigen dat het toch iets weg heeft van de Overpoortstraat in Gent. Al is Lapa ook wel duidelijk de Braziliaanse versie ervan, met muurschilderingen en locals die vanalles proberen te verkopen. We wandelden verder richting wat scheen de kathedraal van Rio te zijn.
Onderweg naar daar passeerden we het gerenoveerde stuk dat overblijft van de plaatselijke aquaduct. De witte kleur ervan paste perfect bij de wolkenloze blauwe lucht. Alweer zo’n fotogenieke aanblik van de stad. Soit, naar de kathedraal dus. Ik zeg het ineens: van buitenaf ziet het er niet uit. Écht geen kathedraal, simpelweg een gedrocht. Doe mij maar de gotieke pracht van de Notre-Dame in Parijs of de kathedralen van Reims, Keulen of dergelijke. We gingen meer richting kathedraal uit verbazing dat zoiets écht de kathedraal zou zijn dan wat anders.
Tot we aan de ingang aan de beelden zagen dat het wel degelijk minstens een kerkgebouw was en we binnen gingen. De term ‘prachtig’ is er misschien over, maar het is wel impressionant. Vier brandglasramen van beneden tot boven, met een kruisvorm over de ganse diameter van het dak van het ronde gebouw. Opnieuw: zeker te bezoeken als je in Rio bent.
En toen was het iets voor 15u en gingen we richting metro omdat ik moest vertrekken.. Aan de ingang ervan werd nog een laatste foto genomen van ons drie en dan was het tijd voor het afscheid. Na de knuffels, “I will miss you”’s en “Tot ziens”-en wandelde ik weg met vochtige ogen door het geheel van de omstandigheden.
Ik weet het, ik ben al eens te emotioneel, maar toch. Ik heb écht een fantastische tijd gehad in Recreio en Rio. Ik onthou sublieme verhalen over aan Grumari, Maracanã, het House of Switzerland, Copacabana, favela Babilonia, nachtelijke standvoetbalwedstrijden en nog zo enorm veel meer. Ik mocht kennis maken met topmensen van zowel ver als dichtbij. Voetbalfans uit andere landen, al dan niet naar Rio ingeweken locals en uiteraard de Belgen, Nederlanders en de intussen-als-Belgische-beschouwde-Zwitserse Gabi.
Nu zit ik op het vliegtuig en is het iets na 21u in Rio. Binnen een tiental uur word ik in Parijs opgehaald door mijn ouders. Dat het maar snel zo ver is. De mixed feelings van enerzijds spijt dat het voorbij is en anderzijds ernaar uitkijken om iedereen terug te zien, die zijn echt niet plezant. But for every door that closes, another one opens, zegt men… Oktober, Australië: let’s see what happens!
Average Rating