0
0
“Als ik morgen wat fris wil zijn”. Hahahahaa. Mezelf kennende had ik hier zelfs niet eens hoop op moeten hebben. Rond 7 uur ’s ochtends vertrekken. Dan kán ik gewoon nog niet wakker zijn. Ik ben een namiddag-/avondmens met een ochtendhumeur. Al valt dat laatste verdomd goed mee hier in Rio. Al is dat op vakantie per definitie anders dan anders.
Een busrit van een zevental uur hadden we voor de boeg en die verliep best wel goed. Dit keer werd onze colonne van zeven bussen ook geëscorteerd door de Polícia Rodoviária Federal (ik vermoed de ‘Federale wegpolitie’), wat op zich altijd een leuke ervaring is. Dat onze bussen dan ook nog eens onderling wat gingen racen zorgde ook voor hilariteit. Al is ‘racen’ overdreven gesteld. Het is gewoon de gewoonte in Brazilië om als het kan links in te halen op de weg, maar als je dat via rechts doet, dan maalt niemand daar om. Als de bussen dan haasje over gaan spelen, duidelijk sneller rijden dan 90 km/u en ook gewone auto’s inhalen, dan krijg je gewoon de indruk van het racen..
Soit, rond de middag zagen we de skyline van Sao Paulo opdoemen in de verte. Kort daarvoor waren we afrit 178 gepasseerd trouwens. Op zich niets speciaals, behalve dat op het bord “Ayrton Senna” aangeduid stond. Is dat de afrit naar zijn begraafplaats? Een museum? Iets anders ter ere van mijn F1-held? Ik heb geen idee, maar zoek het uit zeker ik terug in België ben.
De Sao Paulese skyline was best wel verrassend om zien eigenlijk. Ik had wel al gehoord dat het een businessstad is vol kantoorgebouwen, maar zo opvallend had ik het nu ook weer niet verwacht. Zeker niet na zo’n lange rit door fantastische Zuid-Amerikaanse landschappen en dorpjes. Plots doemt die skyline uit het niets op in de verte, ergens toch wel verrassend. We moesten naar het station en dan de trein/metro op richting het voetbalstadion. Van daar af was het nog een tijdje stappen. Een halfuur of een uur, ik heb geen idee, als je tussen al die verschillende nationaliteiten en gezangen loopt, dan heb je geen besef van tijd.
Buiten het stadion leken de Zuid-Koreanen alvast actiever dan de Belgen. Een groepje Oosterse muzikanten in traditionele klederdracht werden duidelijk gewaardeerd door alle supporters en ook ik met mijn Fellainipruik ging enkele keren op de foto met Koreanen, Brazilianen et alii.
Eens de security check voorbij was ons doel duidelijk. Op naar de Budweiserstand! Gezien we onze polsbandjes van de vorige keer nog om hadden, raakten we hier makkelijk binnen en kon het feestje opnieuw beginnen. Toen al was duidelijk merkbaar dat dit niet zoals Maracanã was. Omdat de DJ dezelfde muziek draaide? Omdat we dit al eens eerder meemaakten en het dus niet meer zo uniek was? Geen idee.
Ook de wedstrijd zelf bleek de minste van de drie te zijn. Bij de eerste in Belo Horizonte heb je nog zo iets van “wow, ik ben nu écht op het WK voetbal een match aan het kijken”. Bij de tweede in Maracanã was ik compleet onder de indruk van alles en het Maracanã an sich in het bijzonder. Bij de derde in Sao Paulo was het… anders. Alweer speelden de Belgen geen indrukwekkende wedstrijd, maar ook onder de supporters was er een pak minder sfeer.
Op de terugweg achteraf was het helemaal over met sfeer, want meer dan 60.000 mensen die de metro op moeten, dat zorgt toch wel wat voor frustraties. Beperkte frustraties, want je bent toch nog altijd in voetbalfeeststemming, maar wanneer mensen beginnen te drummen om vooruit te komen, dan werkt dat op mijn humeur.
Nu goed. België won en is groepswinnaar. Twee van de zeven bussen keerden terug naar het DeVillage, de anderen gingen richting luchthaven, dus naast de WK-groepsfase is ook het WK-avontuur van vele supporters achter de rug. Voor ons loopt dan weer het DeVillage-verhaal op zijn einde, want vandaag gingen we verder met de afbraak van de camping.
“Verder”, want de Nederlanders die gisteren op de camping bleven hadden al verdomd goed doorgewerkt. Dat deden ze vandaag nog eens over, samen met Gabi, Wim en mezelf. De andere Belgische vrijwilligers waren of al terug naar huis, of ergens op het strand of op de Copacabana.
Weer goed doorgewerkt, op onze eigen tenten na zijn we quasi klaar met het werk. Dus staken we rond halfvier nog eens de straat over om in de golven te duiken. Heerlijk verfrissend en gevolgd door een potje beachsoccer.
Intussen heb ik zelf ook de knoop doorgehakt over mijn verblijf hier. Ik keer op de voorziene datum (2 juli) terug naar België en blijf niet langer. Het plan dat de DeVillage vanaf morgen een internationale camping zou worden gaat namelijk niet door. De internationale camping komt op de Oranjecamping in Sao Paulo. Logischerwijze krijgen de Nederlandse vrijwilligers daarvoor de voorkeur, dus men kon mij nog altijd niet zeggen of ik daar nodig zou zijn en voor hoe lang. Onmogelijk voor mij dus om mijn vlucht om te boeken, maar ook praktisch gezien onhandiger om terug te vliegen vanuit Rio.
Ik blijf dus bij mijn oorspronkelijke plan en hoe hard ik dit ook zal missen, ik denk dat het niet slecht is. Zo behoud ik ook mijn resterende verlofdagen op mijn werk zodat ik die ten volle kan inzetten op mijn Australiëreis. Want na deze ervaring ben ik er meer dan ooit zeker van: ik ga naar Australië eind dit jaar. Ik ben dolblij dat ik dit heb meegemaakt, dat ik hier heb bijgeleerd en dat ik hier vertrouwen heb getankt. Ik ben weer een beetje socialer geworden, heb mijn plan getrokken en heb in feite nooit problemen gehad bij deze zaken. Australië komt dus ook wel goed.
Average Rating