0
0
Het zit erop. Om een tweede ‘working holiday visa’ te kunnen verkrijgen was het een voorwaarde om gedurende drie maanden aan een stuk of 88 dagen in verschillende stukken de Australische economie te helpen door te werken in de bouw-, landbouw- of mijnsector ergens in de Aussie Outback. Zoals intussen geweten begon ik op 12 maart aan mijn 88 werkdagen op ‘Gidleigh Station’, de 26km² grote vee- en schapenboerderij in Bungendore. Vorige vrijdag was mijn laatste werkdag aldaar, terwijl vorige zondag mijn laatste werkdag was in het ‘Lake George Hotel’ restaurant waar ik bijkluste tijdens weekends en occasionele weekavonden.
Het zit er dus op. Ik heb mijn taken volbracht en zou in principe geen enkele moeilijkheid mogen kennen om een tweede visum voor dit prachtige land te bemachtigen. Sinds gisterenavond ben ik terug in Canberra. Hier zal ik een week verblijven om wat tot rust te komen, om nog wat te bezoeken (als het weer het toelaat) en vooral om informatie in te winnen over sponsorships en eventuele andere mogelijkheden om hier in Australië aan de slag te kunnen gaan in de sport- en/of evenementensector.
Mijn vorige blog dateert al van iets meer dan een maand geleden en wat sindsdien allemaal nog gebeurde valt samen te vatten in de categorie ‘appreciatie’. Een pak appreciatie. Er waren de complimenten van Al over het feit dat ik voor een beginneling verdomd goed met de crossmotors overweg kon en over het feit dat ik stilaan erg goed begon te worden in het houthakken. Er was Gigo die vertelde dat men mij in het restaurant zou missen als ik vertrok. Er was Jemma die zei dat ik van alle dinsdagavondvoetballers veruit diegene was met het meeste techniek. Er was Tassie’s opmerking dat mijn Engels verdomd goed was. Dat ik Brad en Darren als referenties op mijn CV mag gebruiken wil ook wat zeggen. Er waren bedankingen, zo veel bedankingen dat ik me er vaak ongemakkelijk bij voelde. De Harry’s (de familie die eigenaar is van zowel de boerderij als het Lake George Hotel) waren evenzeer vol lof, hielden niet na me te bewieroken, gaven me zelfs een afscheidscadeau en zullen eind juli speciaal enkele dagen vrij maken om mij terug te zien wanneer ik in mijn laatste week Down Under voor enkele dagen terugkeer naar Gidleigh. Fantastische mensen, allemaal, stuk voor stuk. Het was een plezier voor en met hen te werken en ik hou er vrijwel uitsluitend goeie herinneringen aan over.
Intussen heeft mijn interview met Richard Harry ook plaatsgevonden dus een dezer dagen hoop ik dat ook op deze website te kunnen publiceren. Verder heb ik geholpen bij het scheren van de schapen (en heb ik dat zelf ook eens geprobeerd), heb ik nog wat omheiningen helpen herstellen, vee gedreven met de motors en quads, twee schapen helpen slachten, hout gehakt en nog meer. De laatste weken voelden soms een beetje aan als een examen. Misschien doordat ik wat meer verantwoordelijkheden kreeg? In elk geval was het plezant en was het gisteren ook verdomd raar om Gidleigh te verlaten..
Wat ik ook gedaan heb intussen, is het boeken van mijn Oostkusttrip. Op 11 juli begin ik aan een reis van 14 dagen van Cairns in het noordoosten van Australië zuidwaarts naar Sydney. Met stops aan het Great Barrier Reef, de Whitsundays, Brisbane, de Gold Coast, et cetera. Ik overweeg zelfs om mijn hoogtevrees nogmaals op de proef te stellen, maar goed, dat staat nog niet vast en meer hierover zal dus later mogelijk volgen. Tussen nu en 11 juli was het plan om ook nog de Australische Westkust af te reizen, maar dat plan heb ik uiteindelijk uitgesteld. Uitgesteld omdat ik (1) amper tijd zou hebben om Perth te bezoeken en (2) geen tijd zou hebben om The Kimberley te gaan verkennen. Twee zaken die ik niet kan laten liggen, dus als ik de Westkust wil gaan afreizen, dan zal ik het goed doen ook en er meer tijd voor uittrekken. Een volgende keer, zeker!
Het is wat raar allemaal. Na iets meer dan drie maanden de Gidleighfamilie in Bungendore verlaten is toch maar een stom gevoel. Dat mijn Australische avontuur binnen amper een vijftal weken (voorlopig?) voorbij is, is evenzeer moeilijk om vatten. Iets meer dan acht maanden ben ik hier al en de tijd blijft maar vliegen.
Soit, tot zover deze korte update.. Ik heb Gidleigh verlaten met een trots gevoel, meer zelfvertrouwen, een pak nieuwe kennis en naar mijn aanvoelen ook wat nieuwe vrienden. Wel ook nog altijd met veel vragen over mijn nabije toekomst ook natuurlijk. Wie zal ik zijn en waar zal ik staan binnen dit en een half jaar? Geen flauw idee, maar ik maar er me niet druk in: we zullen wel zien! Deze fantastische ervaringen neemt sowieso niemand me af en het besef dat ik dit allemaal doe en gedaan heb is verdomd leuk.
Average Rating