0
0
G’day mate! Hoe gaat het daar in Australië?
Dat zou je zelf moeten weten aangezien je jezelf interviewt, maar goed, alles oké hier!
Alrighty. Intussen iets meer dan anderhalve week aan het werk… “Eindelijk”, vermoed ik?
Ja, absoluut! Het begon echt wel zwaar te wegen dat het zo lang duurde voor ik een job vond, maar het is er uiteindelijk toch van gekomen. Binnen dit en drie maanden zou ik in aanmerking moeten komen voor een visum dat mij een tweede jaar Australië kan bezorgen.
Klinkt top! De job zelf klinkt trouwens ook plezant, met een uitgebreid takenpakket.
Ik leer hier enorm veel bij, dat staat vast. Met een quad rijden, vee en schapen drijven met die quad, lekkende kranen herstellen, bakstenen reinigen met een hogedrukreiniger, hout hakken, hagen scheren, noem maar op. Zelfs van het gewoon kijken hoe anderen werken steek ik veel op, denk maar aan de manier waarop Richie de entertainment area (met barbecue, pizzaoven en haardvuur met spit) bouwt of hoe Al knopen legt in de touwen waarmee hij ladingen vastmaakt.
En daarbovenop nog ruimte voor ontspanning, bijvoorbeeld met die grootse rugbywedstrijd!
Die is eind volgende week en je kan er vanop aan dat ik daar erg naar uitkijk! De eigenaar van deze farm is Richard Harry, een rugbyspeler die in de tweede helft van de jaren ’90 deel uitmaakte van de Australische nationale rugbyploeg, de ‘Wallabies’, en met hen wereldkampioen werd in 1999, de tot op heden laatste keer dat de Aussies de wereldtitel behaalden in het rugby. Ze wonnen dat jaar trouwens vrijwel alles wat ze maar konden winnen in het rugby, dus je kan spreken van een gouden generatie lijkt me. Net die ploeg (of een groot deel ervan) komt dan eind volgende week hier in Bungendore een benefietmatch spelen tegen de ploeg van Defensie. Zoals het er nu naar uitziet zal ik die wedstrijd mogen bijwonen en aangezien al deze rugbyspelers hier op Gidleigh zullen verblijven zal ik enkelen onder hen misschien ook kunnen ontmoeten. Een eer!
Dat kan ik me absoluut inbeelden voor een sportfan zoals jij! De werksfeer zit dus goed, begrijp ik?
Ik heb de voorbije dagen vooral met vier mensen samengewerkt. Brad, de manager, Al, een wat oudere man met tonnen ervaring en de enige andere full-time werknemer op de farm, Richie die de bouwwerken voor zijn rekening neemt en ten slotte Arne, een Belgische backpacker/reiziger die intussen al in zijn tweede jaar working holiday visum zit maar gewoon terug hier kwam werken omdat hij het hier top vindt om te leven. Met Brad, Al en Richie verliep de samenwerking erg vlot, maar met Arne iets stroever. Ook al komen we buiten de werkuren erg goed overeen, wanneer we moeten samenwerken gaat het minder vlot. Dat ik geen enkele ervaring heb met dergelijke handenarbeid en de erbij horende technieken werkt voor Arne frustrerend en die frustraties werken bij mij dan weer stresserend en doen mij twijfelen of ik deze job wel aankan. Brad en Al stelden me donderdag echter gerust toen ik hen om een evaluatie vroeg van mijn eerste week hier: er is geen druk en ze hebben alle begrip dat ik een inloopperiode nodig heb. Ook van Richie krijg ik enorm veel vertrouwen én positieve reacties over het werk dat ik verricht. Een uitspraak als “You did a fucking good job, buddy. It looks perfect.” over het reinigen van zijn bakstenen, dat is een plezier natuurlijk.
Alleen is het allemaal wel onbetaald..
Ja goed, I don’t care. Deze volledige reis kost me veel geld natuurlijk, dus wat verdienen was leuk geweest, maar ik ben ook nog maar 29 hé. Ik zal nog een kleine 40 jaar moeten werken voor ik op pensioen ga, dus dat zijn nog veel jaren waar ik wel geld zal verdienen. Deze reis doe ik voor de ervaring, de kost ervan verdien ik later wel terug.
Een job van drie maanden, dat betekent tot ergens halfweg juni.. Wat daarna? Terug naar België?
Nog niet meteen. Mijn terugkeer naar België is intussen omgeboekt van 30 april naar begin augustus. Tussen half juni en augustus heb ik dus nog anderhalve maand om te reizen. Ik denk daarbij vooral aan de Oostkust van Australië. Misschien neem ik er nog wel Tasmanië of de Westkust bij. Of een weekje Thailand of Fiji. Ik zie nog wel dus – heb nog tijd genoeg om te beslissen – maar de Oostkust draagt op dit moment nog altijd de voorkeur weg.
Wat met ANZAC Day trouwens.. Dat komt goed om erbij te zijn?
Ja! Ik verlaat Gidleigh op 23 april, ’s avonds na het werk, om op 1 mei in de vroege ochtend terug te keren en meteen terug aan de slag te gaan. Het betekent zeven volledige dagen Canberra en daar kijk ik absoluut naar uit.
Daar zal je dan misschien Aimee terugzien die je leerde kennen op je tocht door het Northern Territory, maar tegelijk zijn meer en meer van je opgedane kennissen/vrienden Australië terug aan het verlaten. Een dubbel gevoel?
Zeer zeker. Er zijn er nog wel die ik zal terugzien hoor, daar niet van. Ik zag op Facebook dat Axel enkele maanden in Perth gaat wonen en hockey’en, dus als ik daar nog geraak zie ik hem mogelijk nog terug. Conor en Joy willen ook een tweede visum bemachtigen en langer blijven trouwens. Zo zijn er nog wel voorbeelden, maar de rest lijkt echter inderdaad moeilijker te worden. Florent, Meghan, Stephanie, Céline, Renske, Kapo, Dean en Yurina, Alicia, Justine, Jae, Katie, Yusseff, Elena, Nick, Leni, … Allemaal zijn ze al terug vertrokken uit ‘the land Down Under’.
Dat alles is echter gewoon deel van het reizen natuurlijk: je ontmoet mensen, maar je verlaat hen even snel. Het is een raar gevoel doordat je met die mensen op een of andere manier een band smeedt doordat je vaak in dezelfde situatie zit: alleen en backpackend op reis. Dat maakt het moeilijk om afscheid te nemen. Anderzijds is het dan weer leuk te weten dat je mensen leert kennen van overal ter wereld en zo in vele landen een contactpersoon hebt voor wanneer je naar daar op reis zou gaan.
Je leeft daar nu “op de boerenbuiten”, betekent dat ook dat je al ontmoetingen had met slangen, spinnen en ander ongedierte?
Op mijn eerste dag hier op Gidleigh Station vertelden Arne en Brad me dat er hier ook wel giftig gedoe in de buurt is. Tiger snakes, brown snakes, enkele giftige spinnen, … Soit, het is gewoon wat uitkijken waar je loopt en tot nu toe heb ik er nog geen enkele gezien (hout vasthouden!), dus ik hoop dat het goed blijft gaan zoals nu!
Ik hoop met je mee!
Cheers, mate!
Average Rating